Zo kom ik nog eens ergens....
Brunei een paar weken geleden. Genoten van de kinderen en kleinkinderen. Zij worden groot, doch "oma zullen wij hink, stap,sprong doen"? ...laat ik mij geen twee keer zeggen. Dacht ik dat gelijk weer onder de knie te hebben 😱dat viel heel even tegen...Ik kreeg eerst bijles in hoe ik springen moest.😂 Ergens vanaf springen is één ding, maar gewoon de lucht in en dan op één been terug met een zwaai en een draai is toch wat anders. Iniedergeval groot feest, daar Neil 8 jaar werd. Uiteraard volop gevierd. Hele leuke tijd.
Paardrijden op de poloclub van de sultan. Een bezigheid die Suus graag beoefent, dus haar paard moest ook bewonderd worden uiteraard.
Daar iedereen vakantie had van werk en school zijn wij met z'n allen naar Labuan geweest. Zeer nostalgisch voor ons omdat wij ruim 40 jaar geleden daar regelmatig kwamen. De resort, nu welliswaar vervallen, was er nog. Maar na 40 jaar zijn mijn verwachtingen hoe een hotelkamer eruit moet zien, toch ook " geüpgrade" 😂
Enfin na en week weer naar huis.... (Trouwens in die week dat wij er waren, was ook nog de shiara wet gelegaliseerd, inmiddels is de doodstraf weer ingetrokken)....
....enfin zitten wij weer op het vliegveld te wachten totdat onze vlucht omgeroepen werd....hoor ik mijn naam via de intercom en of ik even mij wil melden. Wat heb ik nu aan mijn fiets hangen, want ik moest mee 😳. Meegenomen door gangetjes, bewaakte deuren,, trap op en trap af. Iniedergeval daar waar de normale ganger niet komt. Kamertje in, een tafel en twee mensen van de douane 🥺. Heel vriendelijk allemaal, maar je weet het nooit bij Aziaten. 😉 Koffer op tafel die ik van de stress niet gelijk open kreeg...bleek dat ik mijn powerpack bij mij moest houden in mijn handbaggage...dus gelukkig weer heelhuids het vliegtuig in mogen stappen.
Een paar weken later naar Hoh Chi Min City, in Vietnam. Lisa moest daar wedstrijd zwemmen, dus het plan te gaan was toch al besloten.. Haiko gaat hoofdwaarschijnlijk vanuit Phnom Penh verhuizen naar HCMC , zodoende zijn wij met z'n allen een paar dagen langer gebleven. Zo konden zij, zo her en der, een gevoel krijgen van het leven aldaar.
Terwijl bijna iedereen ,gevloerd voor de buis zat, was ik.....
....mijzelf nog aan het oprapen van de vloer, net buiten de lift. Maar je kunt zeggen wat je wilt, ik deed het wel. Nu was het appartmeent minder hoog dan toen ik in de Petronas torens in Kuala Lumpur ging, maar toch, 38 hoog vind ik nogal wat.
Kleindochter Evi heeft voor mij gekeken, die schat, want ik zat in de lift geplakt tegen de achterwand.
Terwijl wij weg waren is het hier een zoete inval geweest, rondom het kraambed, van moeder vogel. Dat de kleintjes het gehaald hebben en inmiddels uit gevlogen zijn, is een wonder.
Een zeer gemouleerd gezelschap bezoekers, zoals jullie op de foto's kunnen zien.
Brunei een paar weken geleden. Genoten van de kinderen en kleinkinderen. Zij worden groot, doch "oma zullen wij hink, stap,sprong doen"? ...laat ik mij geen twee keer zeggen. Dacht ik dat gelijk weer onder de knie te hebben 😱dat viel heel even tegen...Ik kreeg eerst bijles in hoe ik springen moest.😂 Ergens vanaf springen is één ding, maar gewoon de lucht in en dan op één been terug met een zwaai en een draai is toch wat anders. Iniedergeval groot feest, daar Neil 8 jaar werd. Uiteraard volop gevierd. Hele leuke tijd.
Paardrijden op de poloclub van de sultan. Een bezigheid die Suus graag beoefent, dus haar paard moest ook bewonderd worden uiteraard.
Enfin na en week weer naar huis.... (Trouwens in die week dat wij er waren, was ook nog de shiara wet gelegaliseerd, inmiddels is de doodstraf weer ingetrokken)....
....enfin zitten wij weer op het vliegveld te wachten totdat onze vlucht omgeroepen werd....hoor ik mijn naam via de intercom en of ik even mij wil melden. Wat heb ik nu aan mijn fiets hangen, want ik moest mee 😳. Meegenomen door gangetjes, bewaakte deuren,, trap op en trap af. Iniedergeval daar waar de normale ganger niet komt. Kamertje in, een tafel en twee mensen van de douane 🥺. Heel vriendelijk allemaal, maar je weet het nooit bij Aziaten. 😉 Koffer op tafel die ik van de stress niet gelijk open kreeg...bleek dat ik mijn powerpack bij mij moest houden in mijn handbaggage...dus gelukkig weer heelhuids het vliegtuig in mogen stappen.
Een paar weken later naar Hoh Chi Min City, in Vietnam. Lisa moest daar wedstrijd zwemmen, dus het plan te gaan was toch al besloten.. Haiko gaat hoofdwaarschijnlijk vanuit Phnom Penh verhuizen naar HCMC , zodoende zijn wij met z'n allen een paar dagen langer gebleven. Zo konden zij, zo her en der, een gevoel krijgen van het leven aldaar.
Terwijl bijna iedereen ,gevloerd voor de buis zat, was ik.....
....mijzelf nog aan het oprapen van de vloer, net buiten de lift. Maar je kunt zeggen wat je wilt, ik deed het wel. Nu was het appartmeent minder hoog dan toen ik in de Petronas torens in Kuala Lumpur ging, maar toch, 38 hoog vind ik nogal wat.
Kleindochter Evi heeft voor mij gekeken, die schat, want ik zat in de lift geplakt tegen de achterwand.
Terwijl wij weg waren is het hier een zoete inval geweest, rondom het kraambed, van moeder vogel. Dat de kleintjes het gehaald hebben en inmiddels uit gevlogen zijn, is een wonder.
Een zeer gemouleerd gezelschap bezoekers, zoals jullie op de foto's kunnen zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten