Ter Ziele .

Om precies te zijn kreeg ik 29 jaar geleden mijn eerste magnetron.
Het leven zou wat makkelijker worden voor mij volgens manlief.
De dagen van 2x per avond koken of in mijn geval de eeuwige uitgedroogde oven schotel zou ten einde komen.
Het was 1 van de eerste ( huishoudelijke) magnetrons . Een bakbeest wat infeite gelijk je aanrecht in beslag nam.
Toen bestond nog geen ingebouwde magnetrons, laat staan  " all in 1 " apparaten.
Nu trok mij dat toch al niet.
Mijn magnetron was zo zwaar, dat,als ik hem had opgehangen, deze een halve muur naar beneden zou doen storten.
De magnetrons die later kwamen, waar je tevens in kon bakken en grillen, waren ook niet voor mij weggelegd, aangezien daar, in mijn beleving, amper een bord in kon, laat staan een grote ovenschaal of bakblik.
Mijn magnetron was zoals mijn aparte op ooghoogte oven, ontzettend groot, zodat ik met gemak er 3 borden in kwijt kon.
Het scheelde tijd. Ik kookte nu 1x en zette het bord van manlief apart. Wachten tot hij thuis kwam was namelijk ook geen optie, daar 3 heren in spe al vanaf half zes riepen dat zij honger hadden.

4 jaar geleden kreeg mijn magnetron voor het eerst kuren. Wij hadden op dat moment loge's  die de lol van hun leven hadden dat wij mijn magnetron wegbrachten ter reperatie. Wij hadden wel geïnformeerd in Nederland of er nog onderdelen te krijgen waren. Het enige wat zij voorstelden, was een lijst te kopen om zo'n antiek ding erin op te hangen.Dus met Nederland kwamen wij niet veel verder.
Maar " this is Thailand " waar wij wonen, en hier zeker zijn wonderen de wereld nog niet uit. 😁 Het duurde 2 maanden, maar met veel plak en knip werk kregen zij het weer voor elkaar dat mijn magnetron weer van dienst kon zij .
Doch nu is het echt einde verhaal sinds een paar maanden en staat hij in de garage om naar de recycling te worden gebracht.
Ik wil niet zeggen dat ik tegen hem praat of over de bol aai, maar jammer vind ik het wel.

Een nieuwe magnetron staat nu op zijn plek. Met meetlint opstap geweest, want die "iniemienies" in mijn beleving, waar ik amper een bord in kan zetten, wilde ik hier niet hebben.
Veel tevens gegoogled.....helaas wat ik wilde, valt tegenwoordig onder de  hotel magnetrons, waar ik qua prijs een krantenwijk erbij  moet nemen om het te bekostigen, mede omdat deze allemaal tegenwoordig voorzien zijn van " high tech" snufjes en dat hoef ik niet.
De nieuwe huis- tuin-en-keuken magnetron van mij is groot , doch ik zal moeten accepteren dat niet iedere schaal erin past.
Alle toeters en bellen wat deze magnetron kan, was mij eerst een raadsel. Het stond allemaal in het Thaais opgedrukt. Inmiddels is ook dit verleden tijd, en hangt er een lijst wat ieder knopje voorstelt.
Ik hoop ook met deze de beste maatjes te worden. 😀

Weken

Het is mij een weekje wel geweest....of beter gezegd, heel wat weekjes wel geweest.

Laat ik maar bij het laatste beginnen...
De koning van Thailand is overleden. Voor menig Thai is het hun enige koning geweest. Uiteindelijk heeft deze koning 70 jaar aan het stuur gestaan. Een zeer geliefde man was hij. Op de laatste paar jaar na, wegens ziekte, heeft hij altijd veel voor zijn volk gedaan, en schroomde niet om tussen de mensen te staan en naar hen te luisteren.
Het leven gaat gewoon door, maar het volk is nog in diepe rouw.

Mar en ik zijn alweer ruim 3 weken thuis van weggeweest.
Onze eerste pitstop vanuit HuaHin was Dubai. Onze allernieuwste kleinzoon bewonderen, maar vooral genieten van kinderen en nu dus de 2 kleinzonen, Guus en Abel..
Mar en ik hadden wel onze messen nodig om door die hitte daar te snijden. Volgens de kinderen was het al aardig afgekoeld ,maar ik vond 45 graden celcius nog behoorlijk warm.
Gelukkig had ik nogal last van jetlag af en toe. Dus zat ik s'ochtends om half 6 met Guus o.a. in de speeltuin. Het enige moment dat het ietwat koel was in mijn beleving.
Verder mij daar als de toerist (die ik uiteraard ook was), vermaakt aan de praal van het land. Het kan niet op qua decadentie. Grappig de skibaan/piste binnen in een shoppingmall te zien. Wederom mijn ogen uitgekeken aan de architectuur van de gebouwen in dit land.

Na een aantal dagen door gevlogen naar Nederland.
Tevens hier genoten van de kinderen, kleindochters, Lisa en Evi en kleinzoon Sam. Ruim 14 dagen rond getoured, en veel mensen weer ontmoet.
Hoogtepunt was het huwelijk van ons Haiko en Bianca.....de nodige verjaardagen....en uiteraard naar de zwemlessen en turnlessen van de kleindochters.


Uitrusten zouden wij thuis wel weer doen.....het gevoel van ik wil vakantie....is hier in Thailand een dagelijks gebeuren
Uiteraard , ,vooral de eerste paar dagen, is het thuis zijn ook een drukke bedoening....de koffers moeten geleegd worden, en de rookworsten, oude boerekazen, enzovoorts, moeten een nieuwe plek krijgen.

Het waren mij een paar weken wel !

Bijna

Het is weer bijna zover.  Ik heb een  magische grens van 6 weken.
Wanneer ik die magische grens passeer dan komt het vertrek met rasse schreden dichterbij.
De gemaakte lijstjes hangen nu aan de koelkast. Bij 1 wordt nog van alles toegevoegd en bij de andere kan ik steeds meer gaan doorhalen met de gedachte van " done ".
Achterover zitten kan pas in het vliegtuig, daar ik  voor een boodschap her en der hier in Huahin nog aardig rondvlieg op mijn scooter .
Want zoals ik mijn lijst heb opgemaakt met spullen die ik uit Nederland wil meenemen terug naar hier, hebben anderen de wens dat ik weer spullen meeneem vanuit Thailand. Dat doen wij voor elkaar!

De pitstop in Egypte waar onze middelste zoon met zijn gezin woonde, is voorbij. Deze pitstop is nu verplaatst naar Dubai waar onze jongste zoon met zijn gezin woont en werkt.
Mijn oudste zoon met zijn gezin bindt mij, uiteraard naast familie en vrienden, eigenlijk alleen nog maar aan Nederland.
Gaan zij  vertrekken, dan wonen onze kinderen met hun gezin bijna "om de hoek". Alhoewel we best nog wel eens naar Nederland zullen gaan, zullen vrienden en familie uiteraard deze kant uit kunnen blijven komen. Ik zal mijn hunkering naar alles wat Nederlands is iets meer moeten indammen.
Want eerlijk gezegd heeft ook Thailand daarin genoeg te bieden.

" Planning ", waar je in vele landen een opleiding in kan volgen, begint voor mij zonder deze opleiding een peulenschil te worden.
Sommigen zullen mijn manier van handelen aardig vreemd of overdreven vinden, maar wij leven nu eenmaal in een snel tijdperk. Mensen hebben hun agenda's al aardig vol zitten.  Vooral de mensen die hetzelfde soort internationale leven hebben en kennen, zoals wij, hebben vaak allerlei zaken al maanden vooruit vastgelegd.

Zeker is wel , " ik heb er zin in " .
Voordat ik het weet is "bijna" omgezet in " daar gaan wij" en "here we come ".

Sport

Of wij als familie, ooit de olympische spelen halen , is maar de vraag...
" Allround" zijn wij iniedergeval wel.
Van jong tot oud worden verschillende takken in de sport beoefend.
Naast het zwemmen, staan duiken en watertrappelen hoog in het vaandel bij Suus en Neil.

Guus is serieus in de race voor ballen gooien , maar twijfelt nog even welke bal de beste is.....terwijl Abel in diepe concentratie zich afvraagt of slapen ook een sport is.

 Tussen de bedrijven door zorgen Sam en Evi voor de maag. Om op peil te blijven zal het lichaam ook iets nodig hebben vinden zij. Pas met een gevulde buik  kan Lisa haar buikdansen laten zien.

Manlief Mar, had zich gelijk maar voor de triatlon opgegeven denk ik. Wij waren met een groepje  aan het golfen en halverwege de baan werd het club werpen naar een aalscholver die op een paaltje balanceerde bij deze sloot. ( Hij herkende in deze, de aalscholver die bij ons huis had gehouden in onze vijver). Vervolgens vloog niet alleen de aalscholver weg, maar ging zijn ijzeren 7 te water.
Even uit de sloot hengelen bleek een kunst te zijn wat Mar niet machtig was. Met het gevolg dat hij de club achterna ging en vervolgens moeite had om weer uit de sloot te komen.

Het publiek  heeft iniedergeval de dag van hun leven gehad.

Ik denk toch met veel oefenen dat wij een kans hebben in Japan in 2020.
Vinden jullie ook niet ?

Sluiers

Er zijn van die momenten in het leven dat je van alles te doen hebt in een ziekenhuis.
Het voordeel van het wonen hier is dat je zelf het heft in handen hebt om, met een beetje geven en nemen, je afspraken vast te leggen.
Thuis ga ik de website van het ziekenhuis op en kies die specialist waarvan ik denk dat hij/zij, mij kan helpen.
Wanneer het geen spoed is, dan plan ik het zo in dat ik binnen 2 dagen mijn medische boodschappenlijstje heb afgewerkt.
Op de website staat hun specifieke specialisatie en de tijden dat ze werken.Dus altijd even puzzelen ........ wie,wat en hoelaat.
Mismanagement kent men hier niet.
 Moet je na een bezoek geholpen worden aan het een of ander, dan ligt de kwestie van tijd meer tussen..... over een uur en morgen.
Dus het woord wachtlijsten kent men hier niet.
Is het een eventueel bloedonderzoek wat gewoon zijn tijd eist,dan krijg je binnen 3 dagen per email de uitslagen.
Heel efficient allemaal en zo hoort het ook.
Bij sommige specialisten kom ik niet voor de eerste keer, dus bij hen hoef ik alleen maar te kijken op de website wanneer zij ook alweer hun spreekuren hebben..
Zodoende was dit bij mijn dermatoloog. .....Na onderzoek moest een plekje weggehaald worden.
Met 10 mini hechtingen op mijn slaap met een  dot gaas afgedekt of deze in de aanbieding was, zat ik even later weer in de wachtkamer. Een wachtkamer vol met Saoedische dames volledig gehuld in het zwart keken meewarig mijn kant uit.
Eentje trok de stoute schoenen aan, de rest volgde. ...de sluiers gingen de lucht in ...en de dames vroegen wat mij overkomen was....
Persoonlijk  was ik nu meer van slag nu al die gordijnen open gingen...en keek verschrikt rond.....helder van geest zag ik dat er geen man ergens te bekennen was, zodoende dit gebaar.
De volgende dag werd ik nog door diversen toegeknikt en ik nam maar aan dat het de dames waren uit de wachtkamer.
Ik was voor hen herkenbaar ,ondanks de rol verband. Naar wie mij toe knikten , kon ik slechts gissen, want de zwarte sluiers waren weer gesloten.

Stoelendans.

Inmiddels ben ik weer bijna  2 weken thuis, vanuit Dubai.
Het was een feest om er te zijn, en dat feest begon uiteraard hier al op de airport bus in Huahin......tja met de stoelendans ☺.
Mijn  stoel was nummer 4. Maar door alle stress voor het gaan vliegen ging ik blijkbaar zonder het te weten, in stoel 5 zitten. Geen probleem want iedereen schoof gewoon her en der een stoel op.  Doch voor de Thaai die de bus runde, was dit deze keer, geen " mail pen rai " .  ( geeft niet).
Iedereen weer van de plek,  en iedereen weer op zijn eigen plek. De stoel nummers zijn niet voor niets aangewezen.
Mar die mij uitzwaaide, dacht al bij zichzelf in welk land ik in gunstnaam aan zou komen als het hier al mis ging. 😂😂
Om toch niet helemaal afhankelijk te worden van mijn kalmeringspillen, was ik een avond voor vertrek afgereisd . Een hotel geboekt dichtbij het vliegveld. Het gaf een rustig gevoel. Het hotel busje stond keurig te wachten en ik werd meegenomen. Compleet in mijn sas totdat wij een donker steegje in reden. Even bekroop mij een unheimisch gevoel waar dit " keurige"  dametje terecht zou komen !
Toch bij het hotel ,gelukkig. Hoofdzakelijk een backpackers onderkomen, dat wel.
Dit zijn van die momenten dat je met je neus op de feiten wordt gedrukt dat je bij een andere leeftijds categorie hoort.
Maar toch trek ik mij er in de regel weinig van aan, en voordat ik het wist zat ik met een Chinees echtpaar op Skype te kletsen met mijn 3 woorden Chinese kennis van de taal .
Hun zoon zat namelijk naast mij en was voor het eerst alleen opstap......door oa Thailand.
Het ijs was blijkbaar gebroken, want voordat ik het wist zat een Australische knul, zijn ervaringen te vertellen en vroeg een meisje uit Frankrijk of ik wist waar de winkels waren.
Vrolijke boel, goed hotel,en een heerlijke keuken.

Dubai is in de laatste 39 jaar behoorlijk veranderd. Waar toen nog 3 schuurtjes stonden,1 auto en 600 kamelen in een grote grijze zandbak . ...kom je nu in een futuristische stad in mijn beleving. Schitterende architectonische gebouwen,  waar een compleet 10 baans  wegennet zich op verschillende hoogtes er doorheen krioelt.
( Geen kameel te bekennen trouwens op deze wegen).

Dubai. .." the hub " van het Midden Oosten.

Uiteraard hoef ik niet te vertellen hoe ik genoten heb van het samen zijn met kinderen en kleinkind.

Er waren van die momenten dat ik even in de kokende hitte buiten zat. Dit samen met een stuk of wat Arabieren,plus een zeer zwarte meneer uit Mali...die net als ik nog altijd verslaafd zijn aan de sigaret.

Deze meneer legde zijn visitekaartje neer. Hij was iemand in de onroerendgoed bussiness en wilde graag zaken met mij doen. Hij deed graag zaken met oudere vrouwen, zei hij.  Ik heb mijn antwoord maar in het midden gelaten,doch dacht wel
" met jou geen polonaise en beslist geen stoelendans".

De terugvlucht was bijna een eitje. Men verwees mij naar een verdieping  om het vliegtuig in te gaan...helaas was het een loze arm  die afgesloten was. Gelukkig,daar alles van glas was, zag men mij rond tobben en werd de reddingsploeg  in beweging gebracht om mij naar de goede verdieping te loodsen.
Eenmaal in mijn goede stoel, ben ik maar eerst aan de champagne gegaan.
De deuren konden nu dicht en ik was oh zo blij om de nodige uren later, mij,  weer op bekende grond, te kunnen  begeven.

De geraniums

Meer en meer kom ik erachter dat ik nooit achter de geraniums zal komen te zitten.
Wil ik dat dan?
Nee op zich niet, natuurlijk, maar een beetje rustiger in sommige opzichten, mag het soms wel van mij, in mijn leven.
De dag begint nadat mijn wekker afloopt,met altijd een blij gevoel .De zon schijnt in feite hier altijd, dus even door een spleet in de gordijn turen is in principe geen noodzaak, maar een gewoonte. Truien weer zal het hier nooit worden. Naar beneden en beginnen met een kop koffie en de krant is zachtjes wakker worden bij mij.
De taken voor die dag liggen klaar in mijn hoofd. Nog even nasudderen met een tweede kop koffie en de puzzel in de krant is pas echt wakker worden, daar de grijze hersencellen nu op volle toeren zijn gaan werken.
Met onze nieuwe tuinman de tuin zaken doorgenomen. ...vooral benadrukt dat her en der veel water gegeven moet worden. Het automatische sproei systeem heeft het even af laten weten. En zeker in deze hitte van de laatste paar weken laten de planten dit heel duidelijk weten.
Er is zo'n  enorme droogte,  dat wij regelmatig momenteel ongewenst bezoek krijgen van allerlei soorten slangen die hun vertier trachten te zoeken in het water of hun dorst komen lessen. Daarom zie je mij echt momenteel niet tussen de struiken banjeren,  daar ik dat derde oog niet heb wat onze Thaaise helpers wel hebben. Over een nest met baby slangen ben ik al 3 keer heen gestapt, wanneer  mijn hulp gillend roept dat er allemaal slangetjes in de aarde bij de keukendeur rond krioelen.

Het is heet....echt heel warm......temperaturen richting 50 graden celcius in de zon, zijn de laatste paar weken de norm geweest .
Tot gisterenmiddag.
Er kwam een behoorlijke bries opzetten, die overging in een hele harde storm. Alles vloog rondom ons heen. Ik heb zelfs sommige bomen nog nooit zo lenig gezien. Wel iets waar ik mijn hart bij vasthield. Vooral bij eentje,  dus met hulp van de tuinman zijn wij er gewoon een soort in gaan hangen, om deze ietwat tot bedaren te krijgen. Een moment dat ik  bewondering heb voor het bouwen van de hangnesten ,daar ik een paar klappen van de nesten om mijn oren kreeg...doch ze vielen niet uit elkaar.
5  spatjes regen werden er 10.......helaas hier bij ons in de wijk is het daar bij gebleven.
Binnen 2 uur ging de temperatuur omlaag van even in de 40 naar 25 graden. Vesten weer noem ik dat, want het lichaam geeft een gevoelsmatig temperatuur aan van "koud"
Vandaag maar zelf weer water gegeven aan de planten...en de komende week, want  onze Thaaise Timofeef kondigt hier de hele week zon aan.
De hitte is koeler geworden....maar daar ik naar Dubai vertrek komende week, zei men mij, niet te vroeg te juichen, want daar kan je al een aardig eitje bakken op straat.
Dubai " here I come again ".
De laatste keer was bijna 40 jaar geleden.....Niet veel meer  dan een paar huisjes, een auto en honderden kamelen in een grote zandbak.
Ik denk dat ik ondanks de hitte mijn ogen zal uitkijken.
Dus die geraniums komen er voorlopig nog niet.

Pensionada's

Mocht ook maar iemand denken dat wij pensionada's alleen maar op de golfbaan rondlopen of aan de " pool " liggen, heeft het helemaal mis.
Wij hebben het drukker gekregen. Dat zal wel allemaal met "planning" te maken hebben....maar toch.....

Het is een komen en gaan hier van dieren/vogels, die soms aardig misbruik maken van onze gastvrijheid. Duiven die in komen wonen tussen het dak en plafond. Daar zijn wij echt niet van gediend. Maar wat een klus om dat hardnekkig volhouden van die beesten, een koppie kleiner te maken....Dus ten strijde gaan wij, vooral s'avonds wanneer zij allemaal op 1 oor liggen. De aanval is onaangenaam, blijkbaar, en er komen steeds minder terug. Doch er helemaal van af komen lukt niet.

Om sowieso het hoofd te bieden aan ongewenste gasten hebben wij het oude voor het nieuwe ingeruild, en omdat wij het altijd moeilijk vinden iets wat nog goed te gebruiken is, weg te gooien hebben wij:

Ook al voel ik mij hier altijd veilig, zelfs wanneer manlief weg is, is het toch prettig te kunnen zien op de nodige camera's wie er hier zo rond doolt.
Op een kat en een paar hagedissen na, is het aardig rustig.


Verder is er een ware volksverhuizing op gang aan het komen in " huize van der Marel".
Haiko met zijn gezin vertrekken uit Nederland en gaan werken in China.
Gertjan en Co. verlaten Egypte, en strijken neer in Brunei.
Robert,samen met zijn trio, denkt Maleisie vaarwel te moeten zeggen.

Je begrijpt natuurlijk dat naast mijn scooter een nieuw vervoersmiddel erbij is gekomen...en dat is het....

Mijn stress pillen altijd wel bij mij, doch ik merk dat ik er steeds minder vaak eentje nodig heb. Al dat vliegen heb ik nooit echt als prettig ervaren, maar er, bij wijze van spreken, al een week voor het vliegen misselijk zijn van de zenuwen, is voorbij.

Sinds wij hier wonen, hebben wij nooit echt de behoefte gehad om op vakantie te gaan. Maar ik moet eerlijk zeggen, ook daar hebben wij als pensionada's geen tijd voor :)

Te druk met de duiven, tuin en vissen. Aangenaam druk in ons sociale leven.....en wanneer wij bij onze kinderen en kleinkinderen zijn, op de plekken waar zij op dat moment verblijven, zien wij zo ontzettend veel samen met hen qua omgeving en cultuur dat wij dat maar als onze vakanties beschouwen.

Als pensionada's is het leven nog zo slecht niet.  :)

de Tijd tegen de Klok

De Thai heeft de tijd, en wij Westerlingen de klok.
Dit fenomeen kom je eigenlijk overal en in alles  tegen.
Onlangs, ben ik naar Bangkok geweest. Dit doe ik regelmatig met de minibus. Het is niet meer het kamikaza gevoel van " laag vliegen " van weleer. De chauffeur rijdt wel door, maar heeft duidelijk een rijbewijs gehaald in plaats van gekocht.
In zo'n bus weet ik waar ik wel wil zitten en waar ik beslist niet wil zitten. Dus kom ik op een tijdstip dat de bus eigenlijk vol zit op de middenstoel na, naast de chauffeur, dan wacht ik gerust op de volgende bus. Een stukje tijd, die ik aardig van de Thai heb over genomen.
Enfin mijzelf geinstalleerd.... gordel om en weg gingen wij.....[dit wel 5 minuten later dan gepland, daar geen Thaai zich in een gordel hijst, en ik dat ding nog uit de verpakking probeer te halen met behulp van de chauffeur, dat wel] .
De rit duurt zo ongeveer 2 a 3 uur. Boekje bij mij, hapje en drankje ...ik ben er klaar voor.
Richting Bangkok vanuit HuaHin, is richting het noorden. Dat deden wij tot een bepaald punt en toen gingen wij weer richting het zuiden. Ondanks de airco, kreeg ik het even warm. Het had natuurlijk helemaal kunnen zijn, dat ik in een verkeerde bus was gestapt !
In mijn beste Thaais gevraagd of wij naar Bangkok gingen en de goede man beaamde dit  enthousiast en voor 100 % .
Waarom in gunstnaam gingen wij dan de verkeerde richting uit ???
Nou, hij had blijkbaar toegezegd dat hij 2 zakken ananassen zou afleveren bij het restaurant waar wij stopten.
Oke, dat wil ik accepteren, maar toen gingen wij ietwat verder om maar even [nog meer richting het zuiden] te tanken.
Eindelijk na een " U- turn " gingen wij weer richting het noorden, naar Bangkok.
De chauffeur vond het nog wel tot 3 keer nodig af te remmen , om te kijken of mensen wilden meerijden....waarop ik op een gegeven moment, daar het mij te gortig werd, aan hem vroeg.....wijzend naar de klok, of wij vandaag of morgen in Bangkok zouden arriveren.
Ik kan niet zeggen of dat indruk op hem heeft gemaakt, maar voordat ik het wist waren wij er. Blijkbaar was ik zoals iedere Thaai inslaap gevallen...dus iets wat ik gewoon vaker moet doen, want dan vliegt de tijd om.

Het is jammer, dat het reizen op de scooter naar Bangkok net iets te ver is.
Ik ben weer de trotse houder van een nog eens 5 jaar  verlenging, van mijn rijbewijs.
Dat was in mijn geval een 3 dagen durende exercitie . Vroeg uit de veren om op tijd bij de CBR aanwezig te zijn.
Even met het rijbewijs aankomen en de nodige copieen van paspoort, plus medische verklaring was op dag 1  niet genoeg. Ik moest een bewijs hebben dat ik nog woonde waar ik de laatste 5 jaar gewoond heb.
Het gele boekje, wat een bewijs is, of weer langs de immigratie.
Het gele boekje lukt nog niet voor mij, daar alleen manlief zijn naam in het Thaais erin staat. [De volgende stap dat recht gezet moet worden].
Ik naar immigratie....en na een uur met een tal van copieen, pasfoto's , en geld armer, stond ik buiten met het fel begeerde bewijs, dat ik nog steeds woonde waar ik woon.
Inmiddels bij dag 3 aan beland. De wekker vroeg gezet en met mijn koffie in een thermoskan ging ik weer richting CBR.
Nu zou het zo gepiept zijn, daar ik alle fel begeerde papieren en copieen bij mij had.
Men nam het vriendelijk aan en na een half uur wachten, moest ik naar boven .
" Naar boven" ?????
Ja naar boven. Daar moest ik in de rij met een 30 tal Thaaien om de nodige testen af te leggen.
Daarna werd ik achter een scherm gezet om naar de verkeersregels in de praktijk te kijken. De Thaaien kregen clasicaal les, maar zover gaat mijn Thaise kennis niet, om dat te kunnen volgen.
Een uur lang moest ik kijken naar allerlei ongelukken waar bij de brokstukken en mensen om mijn oren vlogen. Er werd mij uit gelegd hoe zoiets te vermijden en  hoe ik mij zou moeten gedragen in het verkeer.
Gelukkig mijn koffie bij mij, maar aan het einde.....was ik toe aan een borrel.
De video dateerde uit 2006. Het moment dat ik mij afvroeg, of het bij geen ene Thaai op het ministerie van Verkeer en Veiligheid was op gekomen, dat dit niet werkte.
Thailand staat namelijk, nog aardig boven aan de lijst van de meest dodelijke ongelukken op de wereld.

Ach de Thaai heeft de tijd, zelfs na 10 jaar, en ik keek op de klok en zag dat ik weer 3 uur verder was, en  mijn nieuwe rijbewijzen mocht ik nu gelukkig afhalen .

Ik heb toen echt alle tijd genomen om weer naar huis te rijden.
Thuis aangekomen, mezelf een feest drankje aangeboden en er op mijn gemak van genoten.
Niet op de klok gekeken verder, die bewuste namiddag, want nu had ik alle tijd.

Feest

Een maand lang is het feest geweest.
Feest, omdat in ons "huize Marel " een heleboel vooruitzichten waren en zijn.
Het belangrijkste in ons beleving was de komst van onze kleinzoon,  Sam!

Naast zijn moeder krijgt hij er nog 2 moeders bij, want zijn zussen zijn " over the moon " met hem.

2 weken in Nederland was bijna 2 weken laag vliegen door het land.
Verjaardagen en zeker 1 verjaardag dat een complete verrassing was voor die bewuste persoon .
Een familie reünie. ..
Kerstmis vieren met sommige van onze dierbaren. ...2 kerstmannen.. " Grote Guus" en " kleine Sam".

...wat kan een mens nog meer wensen????

In ons geval nog 1 wens hadden wij.
Dus om die ook in vervulling te laten gaan, zaten wij oudejaarsdag weer in het vliegtuig om Oud en Nieuw in Cairo te vieren.
Eenmaal daar moest door de " oudjes" wel even de nodige WhatsApp berichten verstuurd  worden.

Ook hier volop genoten van de kinderen en kleinkinderen.

In Cairo zelf een hoop weer gezien, maar dat is een ander verhaal.

Wat zal 2016 ons brengen ?

Na het nodige persoonlijke verdriet dat wij gekend hebben  in 2015  hoop ik dat het een voorspoedig en vreugdevol jaar zal worden voor ons.

Een gezond en voorspoedig 2016 wens ik tevens jullie allen toe.

Houdt de deur altijd open. Juist door die  open deuren te gaan,  zal dat letterlijk en figuurlijk het leven verrijken.