Het is alweer een aantal maanden geleden dat ik geschreven heb op mijn blog.
[ Maar goed dat ik hiermee niet mijn geld heb hoeven te verdienen, want ik was dan al lang ontslagen. Dat weet ik zeker] .
Wat schrijvers ook weleens zeggen nadat ze een boek hebben geproduceerd en lange tijd daarna niet, is dat hun hoofd leeg is en er totaal geen inspriratie is .
Nou zoiets had ik ook, en eigenlijk nog wel een beetje.
Toch wil ik vooral mijn trouwe, voor mij onbekende lezers niet in het ongewisse laten.
Het jaar 2015 heeft mij veel gebracht.
Veel goede en blije zaken, maar ook onzekere en intens verdrietige momenten.
Mensen die mij dierbaar zijn... die te horen hebben gekregen dat ze een ernstige [dodelijke] ziekte hebben , dierbaren die dit niet hebben kunnen overwinnen....en het immense verdriet om het overlijden van 1 van onze kleinkinderen.
Het gaat dan niet " in je kouwe kleren zitten".
Het is een ingrijpende tijd geweest en nog.
Doch zoals in alles, gaat de tijd verder en moet men de draad weer oppakken.
Er staat van alles te gebeuren in de nabije toekomst en momenteel om ons heen.
Verhuizingen:
Als alles volgens plan gaat, zal ook onze oudste zoon uit Nederland gaan verhuizen met zijn gezin. Hij heeft een baan aangenomen in Beijing.
Als moeder die het leven kent van trekken, vind ik het fantastisch. Er is niets mis mee, om honkvast te willen zijn. Maar Mar en ik hebben dat nu eenmaal niet in onze genen.
Ik persoonlijk heb het, [ook als kind terugkijkend, nieuwe scholen, nieuwe vriendjes] , als een verrijking gezien van mijn leven om te wonen in andere culturen. Inventief te moeten zijn soms met tranen in de ogen hoor. Er gewoon voor gaan. Soms met handen en voeten iets duidelijk maken. Maar toch in mijn beleving geen benauwend bestaan van het honkvaste bekende. Een avondtuur ! Zo zie ik het leven nu eenmaal.
Ik weet dat velen nu, die dit lezen er anders over denken. Dat is prima. Hun recht, zoals het mijn recht is om deze mening te hebben.
Onze middelste zoon met zijn gezin, zijn ook alweer rond aan het kijken om komend jaar te vertrekken.
Na toch wel fantastische jaren in Cairo, komt de onrust in het bloed om nieuwe uitdagingen in een ander land aan te willen gaan.
Cyprus, Botswana, Indonesie, India, Thailand, Oman........wie zal het zeggen !?!.....Ik kan het alleen maar toejuichen. Vooral ook mijn kleinkinderen. Bij deze drie jonge mensen zie ik al hoe zij totaal andere indrukken hebben en dat weten te uiten. Hoe ruim zij denken en relativeren hoe het leven in elkaar zit. Ik zou bijna zeggen, hoe bevoorrecht ze zijn.
Onze jongste zoon met zijn gezin overweegt nog, voor de rust, een paar jaar in KualaLumpur te blijven.
Nog genoeg uitdagingen aan te gaan daar en bijkomen van al dat wat op hun pad is gekomen.
Dan wij ? Nee wij hoeven niet weg. Wonen hier heerlijk. Uitdagingen genoeg. Maar dan ineens staat er een makelaar op de stoep of wij ons huis willen verkopen. Mar en ik zijn flexibel...als de prijs maar goed is.
Wat dan ???....Blijven wij hier? Gaan wij weer bouwen? Of trekken wij verder?
De vogels om ons heen zeggen, " wij niet, we zijn net weer een nieuwe woning in getrokken"!
De ene in de buitendouche en de ander zou graag op Mar's kantoor willen wonen.Deze tikt iedere dag aan het raam om binnen gelaten te worden.
Alleen de duiven hebben aan gegeven dat ze niet willen verhuizen. Die vinden het prima zo, of ik het leuk vind of niet.
Ik probeer hen op andere gedachten te brengen, nieuwe uitdagingen aan te gaan. Een ander dak of nis te laten betrekken.
Ze willen niet....en bekijken mij dagelijks met argus ogen welk plan ik nu naar voren breng om te voorkomen dat ze de boel onder scheiten..... :(
'Tja allemaal zaken die dit lege hoofd van mij toch wel vullen. Hoe banaal sommige dingen ook zijn.
[ Maar goed dat ik hiermee niet mijn geld heb hoeven te verdienen, want ik was dan al lang ontslagen. Dat weet ik zeker] .
Wat schrijvers ook weleens zeggen nadat ze een boek hebben geproduceerd en lange tijd daarna niet, is dat hun hoofd leeg is en er totaal geen inspriratie is .
Nou zoiets had ik ook, en eigenlijk nog wel een beetje.
Toch wil ik vooral mijn trouwe, voor mij onbekende lezers niet in het ongewisse laten.
Het jaar 2015 heeft mij veel gebracht.
Veel goede en blije zaken, maar ook onzekere en intens verdrietige momenten.
Mensen die mij dierbaar zijn... die te horen hebben gekregen dat ze een ernstige [dodelijke] ziekte hebben , dierbaren die dit niet hebben kunnen overwinnen....en het immense verdriet om het overlijden van 1 van onze kleinkinderen.
Het gaat dan niet " in je kouwe kleren zitten".
Het is een ingrijpende tijd geweest en nog.
Doch zoals in alles, gaat de tijd verder en moet men de draad weer oppakken.
Er staat van alles te gebeuren in de nabije toekomst en momenteel om ons heen.
Verhuizingen:
Als alles volgens plan gaat, zal ook onze oudste zoon uit Nederland gaan verhuizen met zijn gezin. Hij heeft een baan aangenomen in Beijing.
Als moeder die het leven kent van trekken, vind ik het fantastisch. Er is niets mis mee, om honkvast te willen zijn. Maar Mar en ik hebben dat nu eenmaal niet in onze genen.
Ik persoonlijk heb het, [ook als kind terugkijkend, nieuwe scholen, nieuwe vriendjes] , als een verrijking gezien van mijn leven om te wonen in andere culturen. Inventief te moeten zijn soms met tranen in de ogen hoor. Er gewoon voor gaan. Soms met handen en voeten iets duidelijk maken. Maar toch in mijn beleving geen benauwend bestaan van het honkvaste bekende. Een avondtuur ! Zo zie ik het leven nu eenmaal.
Ik weet dat velen nu, die dit lezen er anders over denken. Dat is prima. Hun recht, zoals het mijn recht is om deze mening te hebben.
Onze middelste zoon met zijn gezin, zijn ook alweer rond aan het kijken om komend jaar te vertrekken.
Na toch wel fantastische jaren in Cairo, komt de onrust in het bloed om nieuwe uitdagingen in een ander land aan te willen gaan.
Cyprus, Botswana, Indonesie, India, Thailand, Oman........wie zal het zeggen !?!.....Ik kan het alleen maar toejuichen. Vooral ook mijn kleinkinderen. Bij deze drie jonge mensen zie ik al hoe zij totaal andere indrukken hebben en dat weten te uiten. Hoe ruim zij denken en relativeren hoe het leven in elkaar zit. Ik zou bijna zeggen, hoe bevoorrecht ze zijn.
Onze jongste zoon met zijn gezin overweegt nog, voor de rust, een paar jaar in KualaLumpur te blijven.
Nog genoeg uitdagingen aan te gaan daar en bijkomen van al dat wat op hun pad is gekomen.
Dan wij ? Nee wij hoeven niet weg. Wonen hier heerlijk. Uitdagingen genoeg. Maar dan ineens staat er een makelaar op de stoep of wij ons huis willen verkopen. Mar en ik zijn flexibel...als de prijs maar goed is.
Wat dan ???....Blijven wij hier? Gaan wij weer bouwen? Of trekken wij verder?
De vogels om ons heen zeggen, " wij niet, we zijn net weer een nieuwe woning in getrokken"!
De ene in de buitendouche en de ander zou graag op Mar's kantoor willen wonen.Deze tikt iedere dag aan het raam om binnen gelaten te worden.
Alleen de duiven hebben aan gegeven dat ze niet willen verhuizen. Die vinden het prima zo, of ik het leuk vind of niet.
Ik probeer hen op andere gedachten te brengen, nieuwe uitdagingen aan te gaan. Een ander dak of nis te laten betrekken.
Ze willen niet....en bekijken mij dagelijks met argus ogen welk plan ik nu naar voren breng om te voorkomen dat ze de boel onder scheiten..... :(
'Tja allemaal zaken die dit lege hoofd van mij toch wel vullen. Hoe banaal sommige dingen ook zijn.
