Bij de meesten is het bekend dat wij weer trotse grootouders zijn geworden van de tweeling Ted en Guus.
Ellen en Robert mogen zich nu ook scharen onder de algemene titel " ouders". Zoals velen ook weten, zijn de jongens te vroeg geboren en zullen nog lange tijd de couveuse als hun plek moeten zien, maar het gaat goed met hen. Met Ellen en Robert gaat het ook steeds beter alhoewel zij - heel begrijpelijk - het kramen heel anders hadden voorgesteld.
Enfin voor mij was de veel te vroege geboorte alle reden om richting KualaLumpur te gaan.
Fluitje van een cent al dat vliegen wat je in je eentje doet de laatste jaren, zou je zeggen.
Toch gieren weer iedere keer de zenuwen door mijn keel.
Ik heb niet meer de gewoonte om al een week voor mijn vertrek mijn koffer open te hebben liggen. Inmiddels ben ik er wel achter dat in andere landen de nodige zaken ook te koop zijn. Dus vergeet ik iets, dan is het jammer, maar er is altijd een winkel ergens om de hoek.
Doch ik haat het om gewoon op tijd te komen. Ik kom liever veel te vroeg op een vliegveld aan, om dan op mijn gemak te gaan wachten totdat ik in kan checken.
Allerlei scenario's als files, lekke banden van de taxi, noem maar op flitsen dagen ervoor door mijn hoofd, en dat alleen al maakt reizen voor mij vermoeiend.
Ik zou geen Nicolette heten als ik zelfs na het inchecken me niet ergens druk om ga maken.
Het vliegtuig heeft vertraging. Maar als hij een keer aankomt bij welke terminal dan ? Doordat een behulpzame Thai overal " ja" opzegt, heb ik er ook geen vertrouwen in. Dus stort ik mij gewoon neder midden in de hal . Ik ga echt op zo'n moment niet in de lounge zitten achter een versnapering als ik niet weet hoeveel kilometer ik moet lopen naar de ooit eens aangekondigde terminal.
Inmiddels weer thuis......zo ervaren leek ik in Maleisie doordat ik bij het treinstation al inchekte en met boardingpass de trein nam en ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,bij het goede vliegveld uitstapte .
Ik hoefde slechts door immigratie. Zag diverse mensen in een glazencabine gaan staan, hun paspoort lieten scannen en aan de andere kant weer uitstapten toen de deur open ging.
"Dat kan ik ook...Ik ga de hele weg" dacht ik....Deur klapt dicht, maar ondertussen komt een dame van de immigratie al aanlopen....
Mijn paspoort wordt niet geaccepteerd, geen deur die voor mij opengaat !!!!!!
Bleek het alleen voor de eigen (maleisische) nationaliteit te zijn.
Alsnog in de rij voor het loket, nadat de deur handmatig werd geopend.
Door dit alles , nooit gedacht aan de bos sleutels in mijn broekzak. Dus ook nog even gefouillerd worden.
Ach dacht ik ..zo houd ik mensen gewoon aan het werk....anders hebben ze misschien niets te doen.
Door al die toestanden was ik pas minder dan twee uur voordat boarding begon bij de gate.............. ppppppfffffffftttttttttttttt
Uiteindleijk toch weer thuis in HuaHin aangekomen en met blijdschap terugkijkend op een fantastische paar dagen bij Ellen en Robert. Ellen haar moeder is nu bij hun en zal hun deze week verder helpen,,,..
Ellen en Robert mogen zich nu ook scharen onder de algemene titel " ouders". Zoals velen ook weten, zijn de jongens te vroeg geboren en zullen nog lange tijd de couveuse als hun plek moeten zien, maar het gaat goed met hen. Met Ellen en Robert gaat het ook steeds beter alhoewel zij - heel begrijpelijk - het kramen heel anders hadden voorgesteld.
Enfin voor mij was de veel te vroege geboorte alle reden om richting KualaLumpur te gaan.
Fluitje van een cent al dat vliegen wat je in je eentje doet de laatste jaren, zou je zeggen.
Toch gieren weer iedere keer de zenuwen door mijn keel.
Ik heb niet meer de gewoonte om al een week voor mijn vertrek mijn koffer open te hebben liggen. Inmiddels ben ik er wel achter dat in andere landen de nodige zaken ook te koop zijn. Dus vergeet ik iets, dan is het jammer, maar er is altijd een winkel ergens om de hoek.
Doch ik haat het om gewoon op tijd te komen. Ik kom liever veel te vroeg op een vliegveld aan, om dan op mijn gemak te gaan wachten totdat ik in kan checken.
Allerlei scenario's als files, lekke banden van de taxi, noem maar op flitsen dagen ervoor door mijn hoofd, en dat alleen al maakt reizen voor mij vermoeiend.
Ik zou geen Nicolette heten als ik zelfs na het inchecken me niet ergens druk om ga maken.
Het vliegtuig heeft vertraging. Maar als hij een keer aankomt bij welke terminal dan ? Doordat een behulpzame Thai overal " ja" opzegt, heb ik er ook geen vertrouwen in. Dus stort ik mij gewoon neder midden in de hal . Ik ga echt op zo'n moment niet in de lounge zitten achter een versnapering als ik niet weet hoeveel kilometer ik moet lopen naar de ooit eens aangekondigde terminal.
Inmiddels weer thuis......zo ervaren leek ik in Maleisie doordat ik bij het treinstation al inchekte en met boardingpass de trein nam en ,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,bij het goede vliegveld uitstapte .
Ik hoefde slechts door immigratie. Zag diverse mensen in een glazencabine gaan staan, hun paspoort lieten scannen en aan de andere kant weer uitstapten toen de deur open ging.
"Dat kan ik ook...Ik ga de hele weg" dacht ik....Deur klapt dicht, maar ondertussen komt een dame van de immigratie al aanlopen....
Mijn paspoort wordt niet geaccepteerd, geen deur die voor mij opengaat !!!!!!
Bleek het alleen voor de eigen (maleisische) nationaliteit te zijn.
Alsnog in de rij voor het loket, nadat de deur handmatig werd geopend.
Door dit alles , nooit gedacht aan de bos sleutels in mijn broekzak. Dus ook nog even gefouillerd worden.
Ach dacht ik ..zo houd ik mensen gewoon aan het werk....anders hebben ze misschien niets te doen.
Door al die toestanden was ik pas minder dan twee uur voordat boarding begon bij de gate.............. ppppppfffffffftttttttttttttt
Uiteindleijk toch weer thuis in HuaHin aangekomen en met blijdschap terugkijkend op een fantastische paar dagen bij Ellen en Robert. Ellen haar moeder is nu bij hun en zal hun deze week verder helpen,,,..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten