Traditie.

Sinds 1988 is het een traditie geworden dat mijn MANNEN eenmaal per jaar gevieren op stap gaan. Geen moeder erbij die vraagt of de handen gewassen zijn voor het eten, nog eens sla en fruit opschept omdat dat zo gezond is of controleert dat de tanden gepoetst zijn voor het slapen gaan. Geen vrouw die bepaalt wat er mee gaat op zo'n trip.

De eerste keer gingen ze een lang weekend naar om de hoek van ons huis en op de fiets; tent mee en een doos achterop gevuld met een blik tomatensoep, koeken en spekkies. Mede kampeerders die meewarig toekeken en dachten: 'Ach hij mag de kinderen dit weekeinde zien. Wat schattig toch en wat onbeholpen is zo'n man die zelfs de blikopener is vergeten'.

Door de jaren heen kregen de mannen wat meer ervaring in wat ze mee moesten nemen en werden de trips steeds verder en langer. Vanaf de middelbare school leeftijd werd het gletsjer skieen [wegens lange Mei vakanties] en op een gegeven moment werden stads wandelingen populair. Rome, Istanbul, Dublin, Barcelona en ga zo maar door. Allemaal voorbereid door 1 zoon. De enige "must" op de reis was het meenemen van een pak kaarten, want bij iedere pitstop was het een potje klaverjassen...en zo sjokten zij voor een weekje achter hun leider/docent, ons Gertjan, aan. Verzadigd, verkwikt, met een hoop nieuwe kennis en heel veel plezier kwamen zij dan weer thuis.

Een paar jaar i.v.m. werkzaamheden werd de traditie even op een zijspoor gezet tot de 1 na laatste voetbal wereld kampioenschappen.  Nederland zat in de finale. De noodzaak was groot om dit met z'n vieren te zien...op het Museumplein in Amsterdam. 11 Juli is Gertjan's verjaardag dus zijn cadeau werd een vliegticket. Met zijn vader toog hij richting Nederland. Robert, toen in Canada, kon ook 5 dagen vrij krijgen en was dus uiteraard ook van de partij. Het werd volle bak in Huize Marel in Amstelveen waar Haiko, de oudste, woont.

Vader Mar wordt dit jaar 65 jaar. De 3 telgen willen nu als cadeau hun vader mee op stap nemen. Zijn paspoort moet geldig zijn en verder hoeft hij alleen maar te zorgen dat hij de klaverjas kaarten inpakt en een goede ziektekosten verzekering afsluit.

Ik heb begrepen dat er over en weer "geappt" wordt. Het is allemaal wat lastiger geworden. De wereld is welliswaar kleiner vergeleken met 40 jaar geleden, maar de jongste, Robert, woont/werkt in Kuala Lumpur. de middelste, Gertjan, in Cairo, de oudste, Haiko, in Nederland en vaders zit in Thailand. Hoe gaan we dit oplossen?

'Makkie', zeggen de ruimdenkende zoons.
'Wij trekken een rechte lijn Amstelveen - Kuala Lumpur en gaan daar dan precies tussen in zitten'

AFGHANISTAN !!!......

'In dat geval trekken we een tweede lijn vanuit Cairo haaks op de lijn Amstelveen - Kuala Lumpur'

SYRIË !!!....

Twee wiskundige techneuten gingen toen aan de haal met de som van de letters in hun naam en de letters van waar zij wonen. Dit... keer zoveel... gedeeld door ......plus de leeftijd......werd, wederom:

AFGHANISTAN !!!......

Haiko zei dat hij ook een week vrij wilde en niet van plan was zijn E.H.B.O. koffer mee te nemen.

Dus of er is al iets bekend en zij vertellen het hun moeder [nog] niet, of er moeten nog allerlei berekeningen gemaakt worden om de plek te bepalen.
Ze hebben in ieder geval  nog de tijd. De plek moet voor Februari 2015 bepaald zijn .

Jullie horen het nog van mij.