De afgelopen week heeft de media zo'n beetje alles verteld en laten zien, over de ontwikkelingen wat de MH 17 betreft.
Een grote ramp. Een ramp wat wij ons nog niet voor mogelijk konden houden. In die zin, dat mensen ook dit elkaar kunnen aandoen. Hoe klein of hoe groot het elkaar leed aandoen of verwensen ook is....er zijn helaas mensen die blijkbaar denken dat ze heel wat zijn wanneer ze anderen leed en verdriet aandoen.
Over de hele wereld gebeuren intens verdrietige dingen, die mensen elkaar moedwillig aandoen. Sommige zaken halen niet eens de krant meer, we zijn eraan gewend geraakt.
Maar dit is weer een voorbeeld van zo'n omvang, van zinloos geweld, waar mensen toe in staat zijn.
Ook ik ben een mens, en heb uiteraard de berichtgeving nauw gevolgd. Het verdriet voor zoveel nabestaanden waar ze ook vandaan kwamen uit de wereld, is gewoon niet te bevatten.
Doordat velen van ons ook regelmatig vliegen, kan ik mij voorstellen dat de gedachte opkomt , " dit had ons persoonlijk ook kunnen overkomen."
Nu ga ik het niet hebben over wat er zou moeten gedaan worden, achter of voor de schermen. Ik denk dat wij daarin allemaal vrijwel hetzelfde denken.
Voor mij persoonlijk is het, binnen mijn mogelijkheden, in mijn hart en gedachten mee te rouwen met de nabestaanden.
Van Eindhoven naar Hilversum .
" We are bringing them home", hoorde ik regelmatig gezegd worden.
" Home", voor de vele Nederlanders die het niet overleefd hebben, doch tevens " home" voor de mensen van andere nationaliteiten die ook in dit vliegtuig zaten .
"HOME " , ...THUIS....waar rust en harmonie is. Weg uit het gebied, waar vijandigheid en disrespect naar andere mensen, die niet als medemens worden beschouwd, heerst, in al zijn facetten.
Van Eindhoven naar Hilversum.
Zoals te zien, langs de weg en op de viaducten, stonden velen met mij in stilte om deze doden de laatste groet te geven.
Maar zoals velen heb ik me ook afgevraagd, waarom er ook mensen zijn die dan als een gek foto's gaan maken.
Kijken of het gelukt is om vervolgens weer over actief [ in mijn beleving ] de lens richting stoet te houden.
Wat is toch de achterliggende gedachten bij deze mensen ? Wat doe je met deze foto's ? Wat / Wie wil je hiermee bereiken ? Voor wie maak je die foto's ?
Daarentegen zie ik ook de eenheid in ons allen. Met elkaar als groep en land, opstaan tegen dit onrecht wat ons als mens is aangedaan door mede mensen.
Uit respect voor de doden, heb ik hen in stilte en via internet, op hun laatste reis gevolgd.
Van Eindhoven naar Hilversum.
Een grote ramp. Een ramp wat wij ons nog niet voor mogelijk konden houden. In die zin, dat mensen ook dit elkaar kunnen aandoen. Hoe klein of hoe groot het elkaar leed aandoen of verwensen ook is....er zijn helaas mensen die blijkbaar denken dat ze heel wat zijn wanneer ze anderen leed en verdriet aandoen.
Over de hele wereld gebeuren intens verdrietige dingen, die mensen elkaar moedwillig aandoen. Sommige zaken halen niet eens de krant meer, we zijn eraan gewend geraakt.
Maar dit is weer een voorbeeld van zo'n omvang, van zinloos geweld, waar mensen toe in staat zijn.
Ook ik ben een mens, en heb uiteraard de berichtgeving nauw gevolgd. Het verdriet voor zoveel nabestaanden waar ze ook vandaan kwamen uit de wereld, is gewoon niet te bevatten.
Doordat velen van ons ook regelmatig vliegen, kan ik mij voorstellen dat de gedachte opkomt , " dit had ons persoonlijk ook kunnen overkomen."
Nu ga ik het niet hebben over wat er zou moeten gedaan worden, achter of voor de schermen. Ik denk dat wij daarin allemaal vrijwel hetzelfde denken.
Voor mij persoonlijk is het, binnen mijn mogelijkheden, in mijn hart en gedachten mee te rouwen met de nabestaanden.
Van Eindhoven naar Hilversum .
" We are bringing them home", hoorde ik regelmatig gezegd worden.
" Home", voor de vele Nederlanders die het niet overleefd hebben, doch tevens " home" voor de mensen van andere nationaliteiten die ook in dit vliegtuig zaten .
"HOME " , ...THUIS....waar rust en harmonie is. Weg uit het gebied, waar vijandigheid en disrespect naar andere mensen, die niet als medemens worden beschouwd, heerst, in al zijn facetten.
Van Eindhoven naar Hilversum.
Zoals te zien, langs de weg en op de viaducten, stonden velen met mij in stilte om deze doden de laatste groet te geven.
Maar zoals velen heb ik me ook afgevraagd, waarom er ook mensen zijn die dan als een gek foto's gaan maken.
Kijken of het gelukt is om vervolgens weer over actief [ in mijn beleving ] de lens richting stoet te houden.
Wat is toch de achterliggende gedachten bij deze mensen ? Wat doe je met deze foto's ? Wat / Wie wil je hiermee bereiken ? Voor wie maak je die foto's ?
Daarentegen zie ik ook de eenheid in ons allen. Met elkaar als groep en land, opstaan tegen dit onrecht wat ons als mens is aangedaan door mede mensen.
Uit respect voor de doden, heb ik hen in stilte en via internet, op hun laatste reis gevolgd.
Van Eindhoven naar Hilversum.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten