20 mei 2014

Drie D.

Of te wel , "three dimensions."
Maar daar kom ik straks op terug.

Vandaag, voor mijn doen, een enerverende, drukke dag gehad. Voordat ik van huis vertrok, had ik al een natte rug van het klussen hier en daar in huis.
Nu is het wel zo, dat je gauw in dit klimaat een natte rug hebt, maar nu zelfs alleeen al bij de gedachte van de "three dimensions" brak het klamme zweet me heel snel uit.

Een dag van vroeg op pad gaan en alles enigzins economisch aanpakken.
Als eerste heb ik mijn hulp aan het werk gezet. Ik kan haar haar gang laten gaan, daar zij toch weet wat ik meestal  gedaan wil hebben.
Ze is een door en door Thaaise, maar zal vast vandaag internationaal bezig zijn geweest....zo van alles , daar "madame" weg is, met de "franse slag". Ik moet eerlijk zeggen, het boeit mij niet, want ze is goed en dat zegt veel na de andere ervaringen met hulpen die ik heb gehad.

Vervolgens richting wasserij ! Inmiddels al tegen 10 uur in de ochtend en bij de waserij was alles gesloten. Luiken omlaag.  Daar zij de hele week van vroeg tot laat open zijn, hadden zij mij bij een eerder akkefietje verteld dat de deurbel aan de andere kant van het huis hing. Daar gaan zoeken,... geen deurbel.... maar schoonpapa had mij gehoord en gooide het luik open. Waarachtig......... daar hing de bel.......... aan het raam achter het luik geplakt.
'Tja dan zie je toch weer...men wil een soort met de tijd mee, maar weten eigenlijk niet helemaal waar de klepel moet hangen.

Door naar de fysio. Bij haar blijf ik. Ze gaat de boel standaard los houden bij mij.  Daar ik zelf 18 jaar lang o.a. medisch gerichtte massages heb gegeven, die ieder jaar gecontroleerd werden, durf ik te zeggen dat ik weet wat masseren is. ...en zij weet dit ook ! Een super mens is zij, die de negatieve plekken weet te raken, en mij met een welzalig makend gevoel, weer heen stuurt .

Even lunchen, en de volgende afspraak biedt zich aan.
Iets wat ik al een tig aantal jaren wilde maar nooit aandurfde.....Ik haat namelijk naalden.
Een vriendin had mij vertelde dat deze specialist eerst de huid verdooft, en dat je dan eigenlijk niets van die naalden voelt.
Dus na nog een paar weken dralen, had ik de stoute schoenen aangetrokken en de afspraak gemaakt.
In mijn beleving kon ik niet meer terug.
Na het kiezen van de kleur en de vormgeving, werd mij verteld te gaan liggen en vooral te ontspannen.
De huid werd verdoofd en 20 minuten later ging de specialist aan de slag. Tientallen keren met de naald in mijn huid. Na een uur was ik klaar.
Ik heb namelijk twee  "three dimensional" tatoo's laten plaatsen.
Binnenkort zal ik  een foto van mijn tatoo's sturen.


03 mei 2014

Z'n Gangetje.

Zoals bij de meeste van ons, gaat het ook hier in " Huize Marel ", op de meeste dagen, alles gewoon z'n gangetje .
Beiden, naast ons dagelijkse routine, rommelen we wat aan. Het houdt ons in ieder geval van de straat, zeg ik meestal .
Mar is druk met o.a. zijn solar panels voor de verlichting in de tuin. Alleen de tijdklokken van de verlichting leiden graag hun eigen leven en bepalen liever zelf, wat tijd betreft, wanneer ze ...vooral.....uit gaan en wanneer ze zorgen dat de lampen branden. Het kan rustig zo zijn dat in een bepaalde hoek 2 avonden niets brandt, om vervolgens daarna weer een week normaal te doen, ook al geven de batterijen aan dat alles voldoet aan de wensen, dus goed is !
Met technische bijstand, concluderen we met z'n allen dat we slechts kunnen denken, met een diepe zucht , " This is Thailand ".

In ieder geval is iedereen zover met het "hoe en wat", qua velichting , dat de foyer eindelijk wordt voorzien van nieuwe tegels.
Vanaf dag 1 , drie jaar geleden , een proces wat geleidelijk tot stand kwam, kwamen de tegels als losse kiezen  te zitten. Ze rammelden aan alle kanten en braken af ! Dus het uitbikken van die oude tegels was in feite zo gepiept, op een enkele na .



De enige die een week nu rust heeft is onze pappegaai van plastic die 5 verschillende deuntjes zingt, wanneer er een onverwachts sterk geluid is, zoals bij het slijpen en doorzagen van de nieuwe tegels. Het beest werd zo schor, dat ik de batterij tijdelijk verwijderd heb.


Daar  toch steeds iemand aanwezig moet zijn bij het geheel, heb ik me gestort op het koken / bakken van, voor mij, nieuwe dingen.
De rijstevlaai is zoiets !
Van alle vlaaien ben ik hier het meest dol op !
Van een vriendin het recept toegestuurd gekregen, met foto van het eind resultaat.
" Eitje ", zei ze .
" Zoals een kind de was kan doen , kan jij ook een over heerlijke rijstevlaai maken ".


  Nou niet dus ! De laatste foto is mijn rijstevlaai. Een droog en bleek uitziend stuk vreten . Pavlov werkt bij mijn vlaai voor geen meter. Eerder het andere uiterste . Zo van de speeksel klieren klappen dicht .
Gelukkig zijn de tegelzetters voorlopig nog niet klaar, want er is een uitdrukking dat zegt ,

" Oefening baart kunst " .
Dus er blijft hoop ten aanzien van mijn rijstevlaai.