Vervoer.

Ik heb een aantal drukke, doch hele leuke weken gehad. Een vriendin kwam logeren en met haar ben ik veel op pad geweest. De benen wagen regelmatig genomen, alhoewel je daar niet erg ver meekomt.Zij was hier slechts 2 weken dus om datgene te doen wat wij wilden doen hadden wij ook ander vervoer nodig.
Uiteraard veel met taxi'sen tuktuks gedaan, maar de scooter was voor haar een ontdekking. Regelmatig was ik haar kwijt, daar er nodig een foto her en der gemaakt moest worden van iets wat zij in de natuur zag.Tussen de koeien staan met haar scooter , geestehuisjes bij een boom, een bloem. Het moest allemaal vast gelegd worden. Schitterend om door een ander zijn/haar ogen dingen  te herontdekken.
Met de boemel trein tussen de lokale bevolking door het landschap waar ook een stuk Nederlandse geschiedenis aankleeft. Niets te maken met toeristen die er even inkomen om hun foto's te maken en bij de volgende halte erweer uitgaan om verder vervoerd te worden in hun airco coaches.

 Een uur op een stationnetje staan,  omdat er blijkbaar ergens iets aan de hand was, zodat wij niet verder konden. De mensen stappen vrolijk uit, doen wat boodschappen bij kraampjes langs de weg. De conducteur, machinist en station wachters gaan even onder de boom wat nieuws uitwisselen onder de genot van hun sigaretten en een fles water.Ik denk wel dat er eentje vooruit gestuurd is om bij de dichtbijzijnde schroot winkel wat onderdelen te halen.
[ Je moet eens in Nederland 10 minuten vertraging hebben. Dan raakt de NS klachten lijn over bezet ! ]

 De kleurijke taxi's in  Bangkok, zien eruit als een regenboog op wielen. Om het vele verkeer enigzins in beweging te houden, staat er vaak een verkeers regelaar gewapend met fluit en zwaaiende armen. Veel overwicht heeft de man verder niet. De bestuurders rijden nu eenmaal op z'n Thaais en letten alleen op of ze niet over hem heen rijden.

 Vele auto's en taxi's die het  verplicht zijn,  rijden op gas. Daar heb je genoeg stations voor. Dus zoals hier hoog opgestapelde volle gas flessen midden in een woon wijk zijn eerder voor de huishoudens die op gas koken. Iedereen kan rustig in deze straat zijn ding blijven doen zonder last te hebben van het verkeer.[  Zelf moet ik er niet aan denken om naast zo'n winkel te wonen ].

 

 
 Uiteraard toch maar ook een ritje in een rickshaw. Ieder op een bil, veel ruimte was er niet.Helaas geen foto van de goede man die fietste. Broodmager en 1 bonk spier in zijn benen. Hij ging wel op een gegeven moment tergend langzaam en riep dat het vals plat was en dat het ook nietmeer zo snel kon op zijn leeftijd. De man was 73 jaar. We zijn er gelijk uit gesprongen. Dat vonden wij toch ietwat te genant, om als 2 deernes door een man op leeftijd voort getrokken te worden.De man heeft ons nog enigzins aanmechtig op beeld gezet en wij hebben hem rijkelijk beloond voor de foto en 300 meter trip. In zijn beleving kon hij gelijk gaan rentenieren.

Ook al was het vervoer niet altijd even snel...de tijd hield er geen rekening mee. Het moment van vertrek was aangekomen voor mijn vriendin Jose.

Vrij snel na haar vertrek kregen wij weer loge's. Een stel vrienden  uit de Rusland periode waar wij beiden gewoond hebben.
Uiteraard ook hen verteld over mijn vervoer ervaringen....en van het 1 komt dan het ander... :-)
De Orient Express gaat van Bangkok naar Singapore....even " googelen" ....wie weet !

Feest!

Het was vannacht feest hier. Maar dan wel zonder Mar.

Mar is een week weggeweest naar Nederland zoals velen weten en ik heb het rijk alleen gehad en het fort bewaakt.......zo af en toe.
Eerst een paar dagen heerlijk horten in Bangkok en verder gewoon mijn ding gedaan hier thuis.
Met ding gedaan,  bedoel ik hoofdzakelijk het eigen maken van mijn nieuwe mobiel. Het is nog niet mijn beste vriend[in],  maar met veel geduld komen wij er wel. Inmiddels heeft een vriend van ons de nodige toeters en bellen erop gezet...dus skypen, whatsappen, nieuwe accounts...roept u maar.....ik heb het.
Het enige wat ik nog niet onder de knie heb, is met beleid mijn wekker afzetten of een gesprek afsluiten. Ik swipe, veeg en druk op het scherm, doch dan gaat alles ineens een eigen leven leiden en dan is het lijden in last voor mij, want ik moet wederom naar een " shop" om mijn bel tegoed aan te vullen. Met al mijn vinger fijngevoeligheid, neig ik zonder te weten van alles up of down te loaden.

Enfin...............................

Gisterenavond op bed voor het slapen gaan wilde ik nog de nodige puntjes op de "i" zetten in mijn mobiel, en dat betekent dan het hele apparaat afgesloten/uit moet staan.
...... en toen werd het feest.

Ik hoorde het al behoorlijk loeien buiten qua wind, en ineens met veel knallen zo her en der in de lucht kwam het water met bakken naar beneden.
Toen was het even heel stil....in huis te verstaan. De elektriciteit was uitgevallen. Met heel stil bedoel ik vooral dat de "airco" het dus ook niet deed. Tja en dat is voor mij een diepte punt in de nacht, want dan doe ik wegens de warmte geen oog meer dicht.
Dan maar naar beneden, om met mijn technische oog te kijken of er iets nog te redden viel, daar ik bij de buren wel iets zag branden. 2 stoppen stonden op uit. Deze weer aan gezet. De lichten beneden in de keuken gingen wel op disco mode. Maar wat belangrijker was, was dat de airco weer aan ging. Er waren  2 bij de meterkast blijkbaar al aan het zoeken hoe alles op te lossen. Deze 2 had ik eerst niet in de gaten. 2 nooit uit genodigede gasten..... 2 hele grote kakkerlakken, die blijkbaar hun eigen feest aan het regelen waren.
[ Ik denk dat zij vorige week samen met de lading [fris]drank  zijn afgezet, want sinds wij hier wonen heb ik op anderhalve slang en een vogel  nog nooit kakkerlakken in huis gehad] .
Een verdelgingsmiddel in een spuitbus doet wonderen.
 Nadat ik hen beiden door de genade shot op hun rug had gekregen, ben ik weer naar boven gegaan, met een houding van mij krijg je niet klein en ik bepaal wanneer het feest is !
De keuken lichten gingen pas vanmorgen weer normaal doen, maar ik heb heerlijk door alles heen geslapen in een koele kamer.
Trouwens een goede nachtrust is ook een groot feest in mijn beleving.

High Tech.

Eindelijk is het zover, ik doe mee in de wereld van de high tech.

Nu loop ik hierin altijd ietwat achter omdat het mij tot op zekere hoogte weinig boeit.Met mij "niet boeien " bedoel ik dat ik nooit de type ben geweest die denkt dat ze pas wat is wanneer ze kan rondstruinen met haar i-padje, i-phoontje of ander gagdegetje om vooral aan anderen te laten zien ,"kijk mij eens!" Als dat voor mij het belangrijkste was geweest was ik er jaren geleden al mee begonnen. Voor diegenen die twijfelen aan mijn verhaal voeg ik een foto bij. Gezien de kleur van de houder (roze) is het dus niet Mar zijn smartphone die ik mocht lenen...

Doch tegenwoordig  merkte ik steeds vaker dat deze "high tech wereld" zoveel meer mogelijkheden bood, dus ben ik er met plezier voor gezwicht. Gearmd met een map gevuld met meer dan 100 (!!!) bladzijden aan gebruiksaanwijzingen, probeer ik daaruit de geheimen van mijn smartphone te ontfutselen,.
Het begon op bladzijde 1 met "stop uw simkaart in uw mobiel". Nou met geen mogelijkheid ging die simkaart erin. Te groot ! Ik naar de winkel om hem een kopje kleiner te laten maken. Nou nee zo makkelijk ging dat niet meer. Nieuwe sim, zelfde nummer. Ook dat was niet zo eenvoudig voor elkaar te krijgen binnen 5 minuten.
"Uw paspoort mevrouw."
"Heb ik niet bij mij ."
"Uw rijbewijs dan? "
"In mijn scooter 3 verdiepingen lager in de kelder. Maar kijk eens ik heb hier mijn ziekenhuis pas en golfpas met foto. Dat zal toch ook moeten kunnen? "
...En ja hoor in Thailand kan veel.
De jonge dame dook met bloed,zweet, doch zonder tranen, in haar computer om de boel over te schrijven.
Voordat ik het wist, was ik weer thuis met nieuwe sim in mijn nieuwe phone.
Dus ik ging weer aan de slag.Diverse bladzijden van de gebruiksaanwijzing konden worden overgeslagen vond ik.

Opeens een email !!!!
'U heeft al zoveel gespendeerd qua geld aan internet."
"Wat ? Ik heb toch gewoon wifi aanstaan bij mezelf thuis ?"
Dus maar toch weer terug naar bladzijde 4........

Het telefoon register.

De telefoonnummers van de mensen die ik in mijn oude telefoon had......nergens te vinden in mijn nieuwe telefoon !! ! Wel 5 nummers van wie en waarom, ik kan bereiken van de AIS provider zelf.
Ik weer terug naar de winkel. De jonge dame en ik zijn bijna op voor naam basis beland.
Zij zoeken en zoeken met het schaamrood op haar bruine snoetje. In plaats van ze over te zetten had ze al de nummers blijkbaar "gedelete" en zij kon ze absoluut niet meer terug vinden.

Enfin je snapt dat mijn "mai pen rai " [="geeft niet"] er stram uitkwam daar mijn kaken enigzins verbeten dicht geklemd zaten.
Dus bij deze voor een ieder van jullie is er nu een taak weggelegd.
Zouden diegene die mijn prive telefoonnummer hebben mij hun eigen nummer alsjeblieft toe willen sturen ?
[Eventueel thuis nummer en mobiel nummer graag.]
Bij voorkeur per e-mail of sms maar nog niet via de "app" sturen. Zover ben ik nog niet . Dat staat ergens op bladzijde 40 denk ik.

Mijn Dank !

Ten Strijde !

Misschien is het onbegonnen werk maar ik heb nu een aardig arsenaal en zo af en toe ga ik ten strijde.

DE AALSCHOLVER ......

Iemand zei het al eerder. Deze vogel denkt dat het hier "all inclusive" is.
Ik snap best dat het een eldorado is voor hem, maar ik ben het nu een beetje zat geworden.
De grote vijver was een thuis haven voor 12 koikarpers en 300  "pla nam pungs". [Dit zijn kleine visjes die zich tegoed doen aan al het alg in de vijver].
Met bakken tegelijk schepte hij via zijn snavel al het lekkers naar binnen. Geen nam pung meer te vinden.
Ook al doken wij erachter aan, hij was ons te vlug af.
Aan de koi karpers heeft hij zich nog niet tegoed kunnen doen, dus deze zitten nu allen bij elkaar in de kleine vijver. ...en ja onder een net.

Even een tijdelijke oplossing, want ze worden zo chagerijnig als wat. Het uit het water springen naar muggen wordt hen namelijk belet op deze manier.

Maar goed, ik heb inmiddels een aardig arsenaal aan wapens aangelegd. Jammer genoeg trekt de aalscholver zich hier weinig tot niets van aan .

Een apparaat met de allersterkste laser straal, doet hem slechts met de ogen knipperen.
De knallerstok, doet hem slechts even fladderen.
De katapult moet uitkomst gaan bieden Alleen zal ik eerst op herhalingsles moeten gaan. Heel vroeger was ik er super goed in, maar nu komt de steen niet verder dan mijn grote teen nagel. Meneer de aalscholver aanschouwt mijn getob en denkt daar het zijne van terwijl hij weer lekker onder water duikt op zoek naar meer verse vis.

Wanneer dit niet gaat helpen, rest mij nog 1 middel .

Hem paaien met heerlijke kreeften, redsnappers en kreeften garnalen op de avond markt.

De Tijd van.....

Het is de tijd van komen ..........

Huize Marel heeft 2 maanden een aardig volle bezetting gekend.

Voor mij het hoogte punt uiteraard, dat Gertjan, Ineke, Suus en Neil hier waren.
Het zwembad heeft z'n geld opgebracht. Er waren dagen dat vooral de kleintjes er uren in bezig waren.

 

 Waren ze even op het droge, dan was het kleien/boetseren, tekenen, plakken, knippen, voetballen, horten...

..... of op mieren jacht.

Wat een heerlijk vakantie leven op deze manier.
Maar hier bleef het niet bij.
Huize Marel was ook in trek bij andere dieren.
Met sommigen had ik geen moeite, doch met 1 wel. Deze zette de boel s'avonds aardig op stelten.

 De Tokkae.

 

Hij had er totaal geen moeite mee om zich ongevraagd bij ons aan te sluiten en het hoogste woord te hebben.

Een geboorte hebben wij ook meegemaakt. Moeders vond het geen probleem dat er iedere dag even gekeken moest worden.

Verder kwamen die en gene regelmatig even buurten zoals dat heet.

De Ijsvolgel, die zich toch wanhopig ging afvragen of er nog rust in de tent kwam.

Een vlinder die niet ongestoord zijn ding kon doen, dus maar naar de buren ging op een gegeven moment.

..en dan zijn de 2 maanden ineens om.
De tijd van "komen"  is gepasseerd en de tijd van "gaan"  heeft zijn intrede genomen.

Traditie.

Sinds 1988 is het een traditie geworden dat mijn MANNEN eenmaal per jaar gevieren op stap gaan. Geen moeder erbij die vraagt of de handen gewassen zijn voor het eten, nog eens sla en fruit opschept omdat dat zo gezond is of controleert dat de tanden gepoetst zijn voor het slapen gaan. Geen vrouw die bepaalt wat er mee gaat op zo'n trip.

De eerste keer gingen ze een lang weekend naar om de hoek van ons huis en op de fiets; tent mee en een doos achterop gevuld met een blik tomatensoep, koeken en spekkies. Mede kampeerders die meewarig toekeken en dachten: 'Ach hij mag de kinderen dit weekeinde zien. Wat schattig toch en wat onbeholpen is zo'n man die zelfs de blikopener is vergeten'.

Door de jaren heen kregen de mannen wat meer ervaring in wat ze mee moesten nemen en werden de trips steeds verder en langer. Vanaf de middelbare school leeftijd werd het gletsjer skieen [wegens lange Mei vakanties] en op een gegeven moment werden stads wandelingen populair. Rome, Istanbul, Dublin, Barcelona en ga zo maar door. Allemaal voorbereid door 1 zoon. De enige "must" op de reis was het meenemen van een pak kaarten, want bij iedere pitstop was het een potje klaverjassen...en zo sjokten zij voor een weekje achter hun leider/docent, ons Gertjan, aan. Verzadigd, verkwikt, met een hoop nieuwe kennis en heel veel plezier kwamen zij dan weer thuis.

Een paar jaar i.v.m. werkzaamheden werd de traditie even op een zijspoor gezet tot de 1 na laatste voetbal wereld kampioenschappen.  Nederland zat in de finale. De noodzaak was groot om dit met z'n vieren te zien...op het Museumplein in Amsterdam. 11 Juli is Gertjan's verjaardag dus zijn cadeau werd een vliegticket. Met zijn vader toog hij richting Nederland. Robert, toen in Canada, kon ook 5 dagen vrij krijgen en was dus uiteraard ook van de partij. Het werd volle bak in Huize Marel in Amstelveen waar Haiko, de oudste, woont.

Vader Mar wordt dit jaar 65 jaar. De 3 telgen willen nu als cadeau hun vader mee op stap nemen. Zijn paspoort moet geldig zijn en verder hoeft hij alleen maar te zorgen dat hij de klaverjas kaarten inpakt en een goede ziektekosten verzekering afsluit.

Ik heb begrepen dat er over en weer "geappt" wordt. Het is allemaal wat lastiger geworden. De wereld is welliswaar kleiner vergeleken met 40 jaar geleden, maar de jongste, Robert, woont/werkt in Kuala Lumpur. de middelste, Gertjan, in Cairo, de oudste, Haiko, in Nederland en vaders zit in Thailand. Hoe gaan we dit oplossen?

'Makkie', zeggen de ruimdenkende zoons.
'Wij trekken een rechte lijn Amstelveen - Kuala Lumpur en gaan daar dan precies tussen in zitten'

AFGHANISTAN !!!......

'In dat geval trekken we een tweede lijn vanuit Cairo haaks op de lijn Amstelveen - Kuala Lumpur'

SYRIË !!!....

Twee wiskundige techneuten gingen toen aan de haal met de som van de letters in hun naam en de letters van waar zij wonen. Dit... keer zoveel... gedeeld door ......plus de leeftijd......werd, wederom:

AFGHANISTAN !!!......

Haiko zei dat hij ook een week vrij wilde en niet van plan was zijn E.H.B.O. koffer mee te nemen.

Dus of er is al iets bekend en zij vertellen het hun moeder [nog] niet, of er moeten nog allerlei berekeningen gemaakt worden om de plek te bepalen.
Ze hebben in ieder geval  nog de tijd. De plek moet voor Februari 2015 bepaald zijn .

Jullie horen het nog van mij.

Eindhoven - Hilversum.

De afgelopen week heeft de media zo'n beetje alles verteld en laten zien, over de ontwikkelingen wat de  MH 17 betreft.
Een grote ramp. Een ramp wat wij ons nog niet voor mogelijk konden houden. In die zin, dat mensen ook dit elkaar kunnen aandoen. Hoe klein of hoe groot het elkaar leed aandoen of verwensen ook is....er zijn helaas mensen die blijkbaar denken dat ze heel wat zijn wanneer ze anderen leed en verdriet aandoen.

Over de hele wereld gebeuren intens verdrietige dingen, die mensen elkaar moedwillig aandoen. Sommige zaken halen niet eens de krant meer, we zijn eraan gewend geraakt.

Maar dit is weer een voorbeeld van zo'n omvang, van zinloos geweld,  waar mensen toe in staat zijn.
Ook ik ben een mens, en heb uiteraard de berichtgeving nauw gevolgd. Het verdriet voor zoveel nabestaanden waar ze ook vandaan kwamen uit de wereld, is gewoon niet te bevatten.
Doordat velen van ons ook regelmatig vliegen, kan ik mij voorstellen dat de gedachte opkomt , " dit had ons persoonlijk ook kunnen overkomen."

Nu ga ik het niet hebben over wat er zou moeten gedaan worden, achter of voor de schermen. Ik denk dat wij daarin allemaal vrijwel hetzelfde denken.

Voor mij persoonlijk is het, binnen mijn mogelijkheden, in mijn hart en gedachten mee te rouwen met de nabestaanden.

Van Eindhoven naar Hilversum .

" We are bringing them home", hoorde ik regelmatig gezegd worden.

" Home", voor de vele Nederlanders die het niet overleefd hebben, doch tevens " home" voor de mensen van andere nationaliteiten die ook in dit vliegtuig zaten .

"HOME " , ...THUIS....waar rust en harmonie is. Weg uit het gebied, waar vijandigheid en disrespect naar andere mensen, die niet als medemens worden beschouwd, heerst, in al zijn facetten.

Van Eindhoven naar Hilversum.

Zoals te zien,  langs de weg en op de viaducten, stonden velen met mij in stilte om deze doden de laatste groet te geven.
Maar zoals velen heb ik me ook afgevraagd, waarom er ook mensen zijn die dan als een gek foto's gaan maken.
Kijken of het gelukt is om vervolgens weer over actief [ in mijn beleving ] de lens richting stoet te houden.

Wat is toch de achterliggende gedachten bij deze mensen ? Wat doe je  met deze foto's ? Wat / Wie wil je hiermee bereiken ? Voor wie maak je die foto's ?

Daarentegen zie ik ook de eenheid in ons allen.  Met elkaar als groep en land, opstaan tegen dit onrecht wat ons als mens is aangedaan door mede mensen.
Uit respect voor de doden, heb ik hen in stilte en via internet, op hun laatste reis gevolgd.

Van Eindhoven naar Hilversum.

Pesten ?

In Nederland wordt de laatste maanden/jaren heel veel gesproken over pesten op school. Kinderen die veelal negatieve dingen over andere kinderen zeggen, op facebook publiceren of op andere manieren die dingen [al of niet waar ] aan anderen vertellen over bepaalde kinderen. Vaak gaat het op een uiterst subtiele wijze. Gelukkig maar dat er meer openheid hierover ontstaat. Het zou je kind maar zijn .
Zelf vraag ik mij weleens af: "waarom doen die kinderen dat ? "

Zonder te claimen dat ik de wijsheid in pacht heb, denk ik weleens dat die kinderen anderen pesten omdat ze thuis geen aandacht krijgen, jaloers zijn, of een groot minderwaardigheidscomplex hebben en niet hebben geleerd om daar met anderen [ouders/ vrienden ] of medische specialisten over te praten. Dus de schuld van hun eigen onbehagen, bewust of onbewust, graag bij die ander leggen.

Helaas is dit verschijnsel niet tot kinderen beperkt. Ook sommige volwassenen blijken zich op een dergelijk niveau te bewegen. Persoonlijk vind ik dat heel triest, zowel voor de degene die het verhaal doet, degene over wie het verhaal gaat en degene aan wie het verhaal vervolgens gedaan wordt. Waarom vraagt de desbetreffende persoon niet direkt aan de betrokkenen het "waarom" of zegt hij/zij  niet tegen de persoon in kwestie "Ik snap niet wat je doet of zegt" ? . [Zo zou ik het tenminste aanpakken.]
In het gesprek dat die mensen met anderen aangaan, zou de aangesproken persoon wellicht denken : "hij/zij is zo aardig, vriendelijk en behulpzaam, dus het zal wel waar zijn wat hij/zij zegt".
Net als bij kinderen durven sommige aangesproken volwassenen ook niet duidelijk te zeggen dat ze dat niet geloven om vervolgens hun eigen mening te geven. Jammer en daardoor ook triest voor hen........

Uiteraard heeft een ieder het recht om zijn/haar persoonlijk gevoel naar iemand toe te hebben. Niemand kan met iedereen een hecht contact hebben. Mensen komen op je pad en mensen gaan er ook weer af. Niet iedereen hoeft je dus te liggen, om het maar zo te zeggen .
Uitpraten, communiceren met elkaar is volgens mij de manier waarop je met elkaar omgaat. Dat kan uiteraard best tot gevolg hebben dat een ieder vervolgens zijn eigen weg gaat. Maar dan kan je elkaar, ondanks de verschillen in inzicht, gewoon nog recht in de ogen blijven kijken.

Persoonlijk geloof ik niet in het  "met modder gooien" naar iemand , of iemand "door het slijk te halen"  .
In  het afgelopen jaar heb ik mij verbaasd over het feit dat mensen pertinente onwaarheden over andere mensen verkondigen. Het is eigenlijk onvoorstelbaar, maar het gebeurt !!!
Ik zou zeggen "wie de schoen past trekt hem aan", en hoop dat het dan ook gebeurt. Een mooie Engelse uitdrukking zegt in dit soort gevallen: "grow up" !

Ook bij mij zijn een aantal mensen, ook tijdens de afgelopen bijeenkomst van de NL. vereniging, naar mij toe gekomen met de mededeling dat haar/hem iets ter ore was gekomen en dat zij/hij dit eigenlijk niet kon plaatsen. Ik vind dit moed tonen om het bij de bron te verifieren. Ik kon op dat moment, mijn kant van het verhaal vertellen. Wat het onderwerp is, is in dit verband helemaal niet belangrijk. Een laster campagne houden tegen mensen, is namelijk nooit mijn ding geweest. Ik vind dat je altijd met elkaar als volwassenen door 1 deur moet kunnen gaan.

Ik wil hier zeggen ,"Chapeau " aan de mensen die het belangrijk vonden en vinden om het bij de bron te controleren.
Deze volwassen mensen, die iets verteld hebben gekregen over een ander persoon, hebben blijkbaar de kracht om bij zichzelf te rade te gaan en te toetsen of datgene dat er gezegd wordt wel waar is.
Ongetwijfeld zijn er anderen die het klakkeloos aannemen, het allemaal wel interessant vinden of hun eigen mening over dat verhaal niet durven te geven. Eigenlijk gewoon zoals bij kinderen, waar ik het aan het begin over had.

Valt dit "kinderlijke gedoe van mensen op volwassen leeftijd" ook onder pesten of zie ik dat verkeerd ? Gelukkig kan ik zelf wel met negatieve verhalen omgaan. Maar, net als bij het pesten van/door kinderen, zijn er waarschijnlijk ook wel volwassenen die het heel moeilijk zullen vinden om hier mee om te gaan. Volgens mij moet een ieder, die zich daar mee bezighoudt of bij betrokken wordt, hier wel bij stil staan.

Drie D.

Of te wel , "three dimensions."
Maar daar kom ik straks op terug.

Vandaag, voor mijn doen, een enerverende, drukke dag gehad. Voordat ik van huis vertrok, had ik al een natte rug van het klussen hier en daar in huis.
Nu is het wel zo, dat je gauw in dit klimaat een natte rug hebt, maar nu zelfs alleeen al bij de gedachte van de "three dimensions" brak het klamme zweet me heel snel uit.

Een dag van vroeg op pad gaan en alles enigzins economisch aanpakken.
Als eerste heb ik mijn hulp aan het werk gezet. Ik kan haar haar gang laten gaan, daar zij toch weet wat ik meestal  gedaan wil hebben.
Ze is een door en door Thaaise, maar zal vast vandaag internationaal bezig zijn geweest....zo van alles , daar "madame" weg is, met de "franse slag". Ik moet eerlijk zeggen, het boeit mij niet, want ze is goed en dat zegt veel na de andere ervaringen met hulpen die ik heb gehad.

Vervolgens richting wasserij ! Inmiddels al tegen 10 uur in de ochtend en bij de waserij was alles gesloten. Luiken omlaag.  Daar zij de hele week van vroeg tot laat open zijn, hadden zij mij bij een eerder akkefietje verteld dat de deurbel aan de andere kant van het huis hing. Daar gaan zoeken,... geen deurbel.... maar schoonpapa had mij gehoord en gooide het luik open. Waarachtig......... daar hing de bel.......... aan het raam achter het luik geplakt.
'Tja dan zie je toch weer...men wil een soort met de tijd mee, maar weten eigenlijk niet helemaal waar de klepel moet hangen.

Door naar de fysio. Bij haar blijf ik. Ze gaat de boel standaard los houden bij mij.  Daar ik zelf 18 jaar lang o.a. medisch gerichtte massages heb gegeven, die ieder jaar gecontroleerd werden, durf ik te zeggen dat ik weet wat masseren is. ...en zij weet dit ook ! Een super mens is zij, die de negatieve plekken weet te raken, en mij met een welzalig makend gevoel, weer heen stuurt .

Even lunchen, en de volgende afspraak biedt zich aan.
Iets wat ik al een tig aantal jaren wilde maar nooit aandurfde.....Ik haat namelijk naalden.
Een vriendin had mij vertelde dat deze specialist eerst de huid verdooft, en dat je dan eigenlijk niets van die naalden voelt.
Dus na nog een paar weken dralen, had ik de stoute schoenen aangetrokken en de afspraak gemaakt.
In mijn beleving kon ik niet meer terug.
Na het kiezen van de kleur en de vormgeving, werd mij verteld te gaan liggen en vooral te ontspannen.
De huid werd verdoofd en 20 minuten later ging de specialist aan de slag. Tientallen keren met de naald in mijn huid. Na een uur was ik klaar.
Ik heb namelijk twee  "three dimensional" tatoo's laten plaatsen.
Binnenkort zal ik  een foto van mijn tatoo's sturen.

Z'n Gangetje.

Zoals bij de meeste van ons, gaat het ook hier in " Huize Marel ", op de meeste dagen, alles gewoon z'n gangetje .
Beiden, naast ons dagelijkse routine, rommelen we wat aan. Het houdt ons in ieder geval van de straat, zeg ik meestal .
Mar is druk met o.a. zijn solar panels voor de verlichting in de tuin. Alleen de tijdklokken van de verlichting leiden graag hun eigen leven en bepalen liever zelf, wat tijd betreft, wanneer ze ...vooral.....uit gaan en wanneer ze zorgen dat de lampen branden. Het kan rustig zo zijn dat in een bepaalde hoek 2 avonden niets brandt, om vervolgens daarna weer een week normaal te doen, ook al geven de batterijen aan dat alles voldoet aan de wensen, dus goed is !
Met technische bijstand, concluderen we met z'n allen dat we slechts kunnen denken, met een diepe zucht , " This is Thailand ".

In ieder geval is iedereen zover met het "hoe en wat", qua velichting , dat de foyer eindelijk wordt voorzien van nieuwe tegels.
Vanaf dag 1 , drie jaar geleden , een proces wat geleidelijk tot stand kwam, kwamen de tegels als losse kiezen  te zitten. Ze rammelden aan alle kanten en braken af ! Dus het uitbikken van die oude tegels was in feite zo gepiept, op een enkele na .

De enige die een week nu rust heeft is onze pappegaai van plastic die 5 verschillende deuntjes zingt, wanneer er een onverwachts sterk geluid is, zoals bij het slijpen en doorzagen van de nieuwe tegels. Het beest werd zo schor, dat ik de batterij tijdelijk verwijderd heb.

Daar  toch steeds iemand aanwezig moet zijn bij het geheel, heb ik me gestort op het koken / bakken van, voor mij, nieuwe dingen.
De rijstevlaai is zoiets !
Van alle vlaaien ben ik hier het meest dol op !
Van een vriendin het recept toegestuurd gekregen, met foto van het eind resultaat.
" Eitje ", zei ze .
" Zoals een kind de was kan doen , kan jij ook een over heerlijke rijstevlaai maken ".

  Nou niet dus ! De laatste foto is mijn rijstevlaai. Een droog en bleek uitziend stuk vreten . Pavlov werkt bij mijn vlaai voor geen meter. Eerder het andere uiterste . Zo van de speeksel klieren klappen dicht .

Gelukkig zijn de tegelzetters voorlopig nog niet klaar, want er is een uitdrukking dat zegt ,

" Oefening baart kunst " .
Dus er blijft hoop ten aanzien van mijn rijstevlaai.

Menu.

Inmiddels weer terug van vakantie. Het enige waarover ik hoefde na te denken is wat ik zou eten terwijl ik door een menu bladerde.
In de regel kookt Mar thuis.
 In die zin ...hij haalt het.
Meestal is het halen van eten hier in Thailand goedkoper dan wanneer je zelf achter de pannen gaat staan.
Maar goed....ik moet dan toch weer even nadenken wat zullen we gaan eten vanavond.
Toch is het ook af en toe heerlijk om zelf te koken, dus vandaag weer de koelkast aangevuld met al het vers, wat te krijgen is.
Onze tegelzetter die wij momenteel over de vloer hebben weet het al. Hij weet wat hij gaat eten !
Likkebaardend is hij wederom in de weer. Niet met tegels zetten, maar met slangen vangen.
Onlangs had hij er eentje gevangen , waar hij 2 dagen van kon eten, en als het lukt heeft hij vanaf vanavond weer vlees voor een dag of zo.
Werken hier doet hij graag, want nog nooit heeft hij naast zijn loon een gratis maal kunnen bemachtigen, ook al moet hij er zelf achteraan.

Deze op de trap kostte hem wat meer moeite, daar de slang de boom inkroop. Dus tussen het groen moeilijk te vinden. Maar aan de blik van de man zijn  ogen te zien zal het hem lukken , al moet hij overuren straks draaien om verder de tegels te plaatsen.
Alleen zijn bereiding zoals op foto 1 van de slangen heb ik gevraagd niet te doen.
Niets is zo lekker blijkbaar om de slang zo te spiezen, dat het zolang mogelijk vers [dus levend ]  blijft in de bloedhete zon.

Ooit heb ik slang gegeten, maar vind er niet zoveel aan. Het idee eerder denk ik, want paling lust ik wel.

Dus ik ben de " take away " van de wijk geworden.

Zelf houd ik het vanavond gewoon maar bij runder gehaktballen met champions ,  groente en aardappelen, om vervolgens uit te buiken in onze nieuwe hangmat.

 Zoals Mar regelmatig zegt, " Het is afzien hier in Thailand." :-)

HCM City [Saigon.]

Wat er allemaal in Vietnam te zien is, kan je " googelen ."  Ook dit land heeft een hoop meegemaakt. Zelf ben ik nu slechts een paar dagen in HCM City geweest. Ik heb uiteraard de nodige geschiedkundige gebouwen gezien, maar het gewoon mij op straat bevinden en het gewone leven te aanschouwen is mij persoonlijk meestal zoveel meer waard .
Aan de geschiedenis, en het leed wat vele mensen hebben ondergaan, kan helaas geen draai meer gegeven worden. Maar hoe is hun toekomst, en hoe zien zij dat ?
Het is een communistisch land. maar wel met een kapitalistische tint. Duidelijk ook te zien in Ho Chi Minh City.
Een land wat nog niet eens niet zolang geleden, een colonie van Frankrijk is geweest. Duidelijk te zien in de bouw, maar ook in de eetgewoontes van de mensen . Bij al hun noodles en rijstjes hoort een baguette.
Een stad waar in mijn beleving nog weinig auto's rijden. Maar miljoenen scooters.
Een brede weg, 1 van de aders in de stad kan het ene moment rustig zijn qua verkeer, maar het volgende moment is er een explosie van vooral scooters.

Ook een explosie wat geluid betreft. Iedereen rijdt kris, kras kruispunten over , allemaal rechtop , strak vooruit kijkend en maar toeteren.
Ik denk dat het grootste probleem van de mensen zou zijn ,  wanneer hun toeter het niet meer zou doen.
Wil je een straat oversteken, doe dat gerust via een zebrapad, alleen ziet men het hier als een versiering van de straat.
Als een Miss Marple, plu in de hand en omhoog, waag je de oversteek. Men rijdt nog net niet over jou heen, maar voordat je het in de gaten hebt ben je zo'n beetje verzwolgen door de scooters.

Ik ga ervan uit dat een ieder zijn ding doet in deze stad. Terrasjes overvol, met vooral jonge vietnameze mensen. Terrasjes waarvan wij zelfs zeggen, " oei dat is niet goedkoop om hier een kop koffie te drinken! " Want ook dat is wat je veel ziet. Koffie huisjes, stalletjes....Iedereen drinkt koffie !

Naast de miljoenen scooters, duizenden taxi's, en  honderden auto's, zie je tientallen rolls royces en anderhalve fiets. Verder loopt iedereen. Bestrating heel goed, stoepen fantastisch, . Alleen de Aziaat zou geen Aziaat zijn om daar broodwinning in te zien. Dus zo'n beetje iedere meter is  betaald scooter stalling.

Waar heerlijk vertoeven was, een rust ondanks de bedrijvigheid was in het postkantoor.Mooie granieten toonbanken .Prachtig  afgezet zo her en der met hout, dat net lijkt opgepoetst te zijn. Indrukwekkende mozaiek op de vloer . Schitterend gebouw en goed behouden.

 

..'tja en dan vertrek je weer......
Dat is tot tien tellen op het vliegveld...nee tot 100 !

Echt een georganiseerde chaos !!

Heel vriendelijk wordt je geholpen wanneer je eindelijk eens aan de beurt bent. Maar er zijn helaas bevolkings groepen uit ook ietwat andere communistische landen die het niet zo nauw  nemen en blijkbaar altijd haast hebben daar ze steeds met een blik van onbegrip, luid pratend in hun eigen taal vooraan willen staan en als eerste geholpen wensen te worden.

Doch met beleid van ons velen, hun met gebaren kunnen vertellen dat achteraan aansluiten wenselijk is.
Zodoende allemaal en wij dus ook onze vluchten kunnen halen .:-)

Kuala Lumpur " here we come " !

Paaltjes?

Geerfd van mijn vader, een paar lappen grond, zo vertelde mijn Thaise vriendin..
" Ja waar dan meis "?, vroeg ik.
" Weet ik niet precies. Ergens bij de berg in Khao Takiab. Maar er liggen ook nog 3 aangrenzende stukjes grond van anderen en 1 wil verkopen. Ik heb een brief gekregen van de Land Department als kennisgeving dat ze dat kavel voor de verkoop gaan opmeten.. Ik wil daarbij zijn. Ga alsjeblieft mee " !

Daar gingen wij dan. De legale,officiele papieren in de hand, met wel 100 stempels en krabbeltjes erop .
Het dorp leek wel uitgelopen, in mijn ogen. De andere grondbezitters waren er ook met aanhang, familie, buren, en vrienden.
De afdeling Land Department laat nog even op zich wachten, dus ik ga op een afstandje ergens zitten en aanschouw het tafreel.

Na veel beleefde woordjes en glimlachen heen en weer, dook iedereen zo'n beetje in z'n tas om de i-pads tevoorschijn te halen ! Kinderen , kleinkinderen en wat nog meer worden onder veel ohs en ahs bewonderd.
Dank betuigingen jegens haar vader, die ervoor had gezorgd dat zij ook een stukje grond hadden voor hun oude dag.
Voor 1 meneer was het iets teveel denk ik, dus hij ging op het terras  een uiltje knappen, terwijl de dames er lustig op los kwetterden.
Het leek een complete reunie in mijn ogen i.p.v.een formele opmeting van een stuk grond..

" Wie is die dame" ? Vroeg een van de aanwezige aan mijn vriendin.
" Mijn vriendin.", antwoordde zij,
...en na breed glimlachen stond ik na een poos op om een stukje te gaan lopen..
" Wat gaat zij doen " ?
" Een stukje lopen " ?
" LOPEN !!!! Zo in de ZON ?????? Allemachtig wat een raar volk zijn die farangs toch " !

Als het kan wordt er in dit land geen meter gelopen. Dus toen de Land Department er eindelijk aankwam om te meten en paaltjes te plaatsen , werd de auto zo'n beetje iedere 5 meter verplaatst. Vijf mensen van de afdeling stapten uit , bedekt zo'n beetje tot hun ogen tegen de zon.
Foto's, meetlinten in de hand, terwijl er 3 loopjongens erom heen liepen om de boel te sjouwen en de parasol vast te houden . Zo doken zij allen de bush in. Aan de parasol punt kon je zien waar ze waren.

Iemand was gevraagd drinken te halen, Deze  kwam op zijn scooter met 12 plastic zakjes gevuld met cola en ijs (i.p.v. de bij ons gebruikelijke flesjes), waaruit een rietje bungelde , al hangend links en rechts aan zijn stuur. Ook voor mij was een zakje.

De paaltjes worden her en der in de grond gestoken. De papieren worden weer eens goed bekeken. Er wordt even onderhandelt over de prijs van een omheining en men gaat tevreden na veel "gewai " en "sawadee ka's " weer op pad.
Laat ik ook eens mijn beste beentje voorzetten voor en bij mijn vriendin. Dus ik ging persoonlijk een ieder gedag zeggen.
" Ohhh.... Haa  Naa Rak :-) " 

Mijn vriendin tevreden. Zij weet nu welke stukken grond van haar zijn en waar. De anderen  o.a. blij dat ze haar na jaren weer terug zien .
Dit alles nam een halve dag in beslag. Iets langer dan wij in Nederland zouden verwachten.......
Doch wij zeggen " Ook dit is Thailand " .

Oma Diehard [ Oma Thailand ].

Skype OMA  is weer gegroeid en heeft haar benen nog. Zo word ik gekeurd van top tot teen op het vliegveld. In de taxi is wel de vraag of OPA Diehard [ dat Thailand lukt nog niet zo goed :-) ]  nog "piep klein " is.

Huize Marel is enigzins overgenomen , door 2 jonge dames, die nu de boel hier runnen.
Zwem attributen , mand met speelgoed , oma's plastic juwelen .....het ligt klaar voor gebruik.
Fruitjes, koekjes, flesjes, appelsappen  , 7-11 brood , [want dat andere brood  " lust ik nieehiet " ]......( 7-11 is een kruidenier hier zo'n beetje op iedere hoek van de straat.)
Iniedergeval nog een koelkast erbij zou niet gek zijn.

Noodles en witte rijst  gaan erin als zoete koek.
Maar zo af en toe een frietje met  vooral die tomaten ketchup is niet te versmaden.

Alles en iedereen draait overuren.
 Opa bij de BBQ, en terwijl het worstje suddert, even de jacuzzi in.

Maar vooral de " aarbeien shake " is het summum !!!!!

De nodige vogels zuigen het terras de volgende dag aan en de wasmachine weet niet van ophouden.
Toch komt aan zo'n dag ook een eind en ligt of zit iedereen enigzins gevloerd , de binnenkant van zijn/haar oogleden te bekijken.

We genieten er iniedergeval met volle teugen van.

Wij als oma en opa hebben wel een aantal weken een adem pauze voordat de volgende kleinkinderen komen.

De Verrassing.

Vorige week ben ik jarig geweest .
Een verjaardag gaat meestal gepaard met een ingepakt presentje wat een verrassing kan zijn.
Niet zuinig zijn is mijn motto...ik zou niet anders kunnen ! Het papier is bij mij nooit voor hergebruik vatbaar.
Ik scheur het als een klein kind er graag gelijk af, ook al vraagt mijn leeftijd dat ik eigenlijk toch eens wat rustiger en meer beheerst en behouden zou moeten zijn.

Niets is zo heerlijk om op deze bijzondere dag even het middelpunt te zijn. Veel kaarten ontvangen met zoveel gelukwensen.....belletjes gekregen en toegezongen worden door je kleinkinderen.
Susanne die uit volle borst " happy birthday " zingt en Neil die nog slaperig mee neuriet.
Lisa die graag zingt als papa maar even de andere kant uit kijkt en Evi mij een een dikke zoen geeft. [ De i-pad hangt nu ergens te drogen.]

Onverwachts vrienden die komen, ook twee uit een andere hoek van deze aardbol.....uit eten gaan en als toetje toegezongen worden door het personeel van het restaurant terwijl de taart voor wordt gezet ! Ik me dus weer afvragen hoe zij het weten. [ Tjonge...jonge...m'n onnozele naiviteit ben ik nog niet kwijt.]

De volgende dag een uitgebreid ontbijt verzorgd door een vriendin....Mar wist er van. Want hij moest de boodschappen doen, daar wat zij nodig had niet " tax free" te krijgen was.
Nou en dan denk je voldaan bij jezelf....." Wat is dit toch genieten. Wat ben ik toch bevoorrecht !

Ik had het plan, heerlijk achterover te leunen, en vooral na te genieten van dit alles.....wat een verrassingen allemaal !

Dat ging dus niet op !

Iedereen weer op de hoogte , afspraken die Mar verzet had.....
Weg gingen wij.
Heerlijk een paar dagen samen naar een resort.

Op deze manier is het hartstikke leuk om een week zo'n beetje jarig te zijn ! Al die verrassingen !!

Ik moet eerlijk zeggen ik ben ....
DOL OP VERRASSINGEN !

Wat een tegenstrijdigheid eigenlijk, zei Mar tegen diversen.
Ze is dol op verrassingen, maar eigenlijk wil ze alles van te voren weten.

Ach ja.....
Maar deze verjaardag is een groot feest geweest !
Op naar de 62 jaar zeg ik nu maar !

2014

We zitten alweer ruim 1 week in 2014.
Allen een dagje ouder, en hopelijk wat wijzer .
Bij mij doet, op sommige gebieden , het wijzer worden alleen ietwat langer.
Maar ik blijf optimistisch en ga 2014 vol goede moed beleven .

Een jaar met een heleboel leuke dingen in het vooruitzicht, dus wat wil ik eigenlijk nog meer ?

Juist...........
Ik ben meer gaan bewegen. Niet alleen maar van de keuken naar de sala. Ik loop wat af momenteel.Door het park, rondom het park....boven op het fitness apparaat....alles rustig en met beleid en langzaam hoop ik dat, de spiegels in mijn lichaam, zich weer wat normaal gaan gedragen....

Die verslaving aan nicotine is een feit.....wijze woorden, van anderen, helpen eigenlijk weinig. Zijn helaas tegen dovemans oren gesproken. :-)

Maar ook daarin heb ik een weg gevonden alhoewel het even wennen is.

Het is de waterpijp in een moderne vormgeving.
Het heet de " E-Cigarette.
Sinds gisteren paf  ik hier aan.

Niet alleen had ik uitleg nodig, hoe zo'n ding in elkaar zit, hoe je hem moet vullen, schoonmaken en opladen maar het vergt ook een compleet andere houding en handeling.
Je zit er niet mee tussen je vingers zoals met een cigarette. Ik kan dus voor mijzelf de asbakken opbergen.
Met beleid neem je een gepafte haal aan zo'n pijp en legt hem vervolgens gewoon naast je neer op tafel.
Geen brand plekken. Geen stank.
 De smaak wat ik krijg is hetzelfde als wat ik had toen ik vorig jaar in Cairo aan de waterpijp zat.
Dus als er een  geur afkomt is het in mijn beleving van appeltjes.

Het is wat makkelijker mee te nemen dan een water pijp. Het past in mijn tas. Een niet roker zou zeggen dat het een vulpen is.

Moet wel even wennen aan het geheel.
Maar in deze 2 dagen al, loop ik niet zenuwachtig rond omdat ik mijn pakje cigaretten niet in de buurt heb. Plus de pure gewoonte, van het hebben van iets tussen je vingers ,
De verslaving aan nicotine is in de regel na 3 a 4 trekken eigenlijk voldaan, de rest van de cigarette is de gewoonte.

Dus ook hierin, ga ik met mijn tijd mee...

Een meer gezond leven zonder garanties ,door :

a ] Meer te bewegen.
b ] Gezonder te roken. :-)

De tijd zal het leren !