Kruinen

Communicatie!
Wij hebben er de mond van vol .De wereld is klein geworden met al de middelen tot communiceren.
Emailen is "UIT".Facebook is "IN". Tenminste dat zegt een generatie.
Gooi gewoon alles op facebook en je hebt iedereen gehad.Ook diegenen die je het eigenlijk niet wilt laten lezen.
Blogs [inclusief deze] , Waar ben ik.nl, men kan je helemaal volgen.
Voor eeuwig vastgelegd.Wissen of deleten kan niet meer.
Waar ik ben, terras of trein, ik zie mensen samen of als groep communiceren.

Alleen niet met elkaar !

Iedereen heeft z'n i-pad of  smart phone voor zich op schoot, en zit als een gek te typen op dat ding.
Allemaal met het hoofd omlaag.
Stil dat het is ! Niemand zegt een woord, ook niet tegen elkaar.Niemand kijkt om zich heen.Allemaal hartstikke druk met communiceren.Men is bereikbaar. Diegene die hem even weglegt, zit ook niet lekker, want er is blijkbaar nog niet gereageerd.Dus iedere keer wordt het apparaat maar weer naar voren gehaald.

Ik heb, verplicht zo'n beetje, een nieuwe hobby gekregen.
Ja in kruinen.
Dat is echt bij niemand hetzelfde. De 1 wat kaal, de ander er tegen aan.Sommigen hebben er zelfs 2.
Een ander heeft geprobeerd zijn/haar haar van achteren te kammen, maar heeft duidelijk niet meer in de spiegel gekeken. Dan bij 1 waarvan ik denk waar zit het nu? Blijkt het een soort knoop te zijn waar alles vanuit geweven is en glimmen bij het leven....een goedkope pruik dus!

Men schrikt  gewoon op, wanneer iemand ineens begint te lachen. Deze vorm van communicatie wordt blijkbaar als storend bevonden, daar men de draad kwijt is bij zijn eigen gesprek. De duimen hangen boven het scherm om verder te willen gaan.
Verstoord is men ook wanneer ze uit moeten stappen of mee moeten lopen met iemand. Ineens moet men kijken waar hij loopt en die 2 zaken gaan zo moeilijk samen.
Dan wordt er met een zucht nog een paar maal met de duimen iets ingetoetst en gaat de boel weer in zijn/haar broekzak.
Wat een genot spreken de ogen uit, te weten dat ik zoveel friends heb om mee te communiceren.Ook wat een geluk dat diegene naast je waarmee je reist ook zoveel friends heeft.
Want verbeeld je toch als je iets tegen elkaar zou moeten zeggen!

Het vervelende is, is dat ik me zo'n oud besje ga voelen dat ik hier niet aan mee doe.Tasje op schoot.Zo zie ik me dan. Heel soms haal ik m'n mobiel ook maar even naar voren, om een soort mee te doen. Maar ik ben gauw klaar want mijn mobiel dateert uit het jaar nul. Het enige wat ik ermee kan is bellen. Geen internet, dus geen friends online. Wat moet ik toch eenzaam zijn zullen velen denken.
Zo'n vrouwtje die alleen maar naar buiten kan kijken en om haar heen.Zo'n vrouwtje die kriegel wordt wanneer in gezelschap ineens de smart phone weer gepakt moet worden.
Sneu hoor.