...en door gaan wij.....

Zo vertelde ik jullie in mijn vorige blog van een vriend die plotsklaps overleed...

Zo gaan we verder met de eerste verjaardag van onze Neil.
Neil is op songkran een jaar geleden geboren. Het water festival ! Dit speelt zich altijd af in de heetste maand van het jaar, April. Je mag een ieder en allen nat spuiten en insmeren. Je wenst elkaar een goed [Thais] nieuwjaar. We zijn dus nu in het jaar 2555 beland.

Uiteraard is de mens op zo'n dag ook aardig dorstig.Dus als jarige EN grote vent mag zijn flesje  tussen het mannen spul staan.

Verder is het qua warmte...."afzien." Het is echt wachten op het regenseizoen. De fans draaien overal op volle toeren. De flessen water krijgen we bijna niet aangesleept.De ijsklontjes machine wil in staking.

Wat ons redelijk op de been in deze hitte, houdt is een feestje zo hier en daar...nieuw huis? Nou dat moet uiteraard door ons allen ingewijd worden.

De dames in het zwart/wit wilden even gezamelijk op de foto.
...en dan is het zalig om na zo'n intens warme dag , na een welverdiende douche tot mijn neus onder de wol te kruipen.
De airco draait dan al een poosje... ik heb net geen ijsbloemen aan de binnenkant van de ruiten.Doch zo heerlijk koud laat ik de slaapkamer worden.De jongelui vragen in de regel dan wel waar de winterjas hangt, mochten ze binnen moeten komen.

Gedag.

Gedag....tegen een ochtend. Het is weer Dag. De zon schijnt. Wat zal de Dag ons brengen.
Gedag tegen elkaar. De nacht is voorbij. Goed geslapen, een nieuwe Dag begint.
Gedag tegen de zon die achter de wolken verdwijnt. Een einde aan de droogte?

Die Dag......een paar dagen geleden dat een vriendin's man plots overleed. Slechts 43 jaar.

Dit is geen gedag, maar Vaarwel, voor altijd.
Een Dag, zomaar een Dag, dat je zelfs geen afscheid kon nemen.
Een Dag, waarin de tijd even is stil gaan staan.
De Dag dat wegen zich scheiden.

Dag na Dag regelen met o.a. veel meer papierwerk dan in Nederland.

Tot aan ...
De Dag dat wij Co, samen met Liesbeth, haar kinderen en familie "Gedag" moesten zeggen...afscheid moesten nemen.
Een Dag van afscheid die hier in Thailand, met Boedhistische rituelen, weer zoveel anders dan in Nederland

3 keer!

Afgelopen Vrijdag was het weer eens een Nederlandse avond.
Altijd een plezier om naar toe te gaan.Meestal zijn er zo ongeveer 50 tot 60 mensen aanwezig.Wat je gemeen hebt, is de Nederlandse taal, humor, gezeur [want daar zijn Hollanders ook goed in...:) ] kroketten,friet, bitterballen en fricandellen speciaal.
Je spreekt elkaar eens even op zo'n avond.Het is gezellig!

Sinds een paar maanden is er ook een foto wedstrijd. De beste foto wint iets. Men mag het kruisje plaatsen bij die foto die ze leuk of mooi vinden, maar weten uiteraard niet van wie deze is.En zoals je begrijpt de meeste kruisjes heeft gewonnen.
Je voelt het al....
Ik, die altijd goed is in de snapshots, driekwart bewogen,of geen benen, wint deze avond n.b.

Alhoewel je het steeds minder ziet heeft Thailand z'n kleuren van de dag.Velen lopen dan zoals op deze foto allemaal in roze polo's.
Toen de Koning in 2009 [op een dinsdag ]uit het ziekenhuis ontslagen werd,droeg hij zelf blijkbaar een roze polo met jasje.Daar de koning erg geliefd is, werd het een rage om op dinsdag roze te dragen om de koning hiermee voorspoed in gezondheid toe te wensen.

Enfin,ik won en dit is de derde keer in mijn leven. De eerste keer was ik 14 jaar . Via een lot een doos bittere bonbons gewonnen.Daar heb ik nog een trauma van daar ik absoluut niet van bittere chocolade houd.
Op een bazar in Rusland een fiets. Wat moest ik ermee, wat moest een ander expat ermee? Allemaal hadden we een fiets en fietsen in, voor mij die bergen, vond ik maar niets.Dus heb hem aan een Russisch jongetje geschonken.
Nu een fles Sambuca. Ik ben nog nooit in Griekenland geweest, maar men zegt dat het lekker is.Dus deze houd ik maar.

Uiteraard wint een mens veel meer in het leven.Dat moet je willen zien,en af en toe even bij stil staan, want vele dingen zijn niet vanzelfsprekend.