de bouwers

De bouwers hier zijn hoofdzakelijk vrouwen.In ons contract met de aannemer staat wel, dat wij voor veiligheid gaan op onze grond, dus geen kleine kinderen bij de cementmolen willen zien spelen of waar dan ook. Ook geen babies in hangmatten willen zien liggen tussen de hijskranen of zaagtafels.Het enige wat we niet voor elkaar kregen is veiligheid in schoeisel of helmen.

Ze lopen gewoon op hun flipflops en dik aangekleed, want nog bruiner willen ze niet worden.

Ieder heeft z'n specialisatie. Je moet niet gek opkijken als je er 10 ziet vlechten in de brandende zon, terwijl nog eens 10 anderen een uiltje knappen tussen de metalen staven die onder een afdak liggen,of iemand in een hangmat ligt tussen de wielen van een vrachtwagen.

Werken is belangrijk.Hier geen uitkeringen.Toch als er geoogst moet worden bij tante Jo in het noorden of oom Piet in het oosten des landes, vertrekken ze rustig een poosje.

Hier bestaat het "mai pen rai".....is er werk voor vandaag....nou mooi meegenomen.....ga je weg en je komt terug en er is geen werk voor je..."mai pen rai." [geeft niet/nevermind.]De meesten hier leven van de dag.Wat heb je nodig op een dag? 80 eurocent om te eten. Zijn ze arm? In onze ogen wel.Maar ze hebben een dak boven hun hoofd en eten, dus wat wil je nogmeer?

Voorzieningen voor later? Verzekeren? Dat kent men niet.

Mocht er iets gebeuren is het gewoon......"mai pen rai."

Ons "farangs"[vreemdeling] vinden ze wel een raar volkje. Alhoewel een gratis maaltijd is nooit weg natuurlijk.

Mar en ik besloten om hun een BBQ aantebieden [via de aannemer op de bouw],daar ze 3 maanden zonder ongelukken hadden gewerkt. Dat het daarvoor was bedoeld is de werknemers wel duidelijk gemaakt....maar ze kijken je appelig aan, want hun levensvisie is nu eenmaal..."gebeurt er iets dan heeft het zo moeten zijn. Mai pen rai."